środa, 27 stycznia 2010

Wyrzuć plewy!


Młody, zdolny urzędnik, któremu dobrze wiodło się w życiu jechał szybko swoim nowym Jaguarem. Przyglądał się dzieciakom wyglądającym zza rzędu samochodów i nawet zwolnił, bo wydawało mu się, że coś zauważył. Kiedy przejeżdżał obok, dzieciaki się schowały. W zamian za to zobaczył jak cegła uderza w drzwi jego nowiutkiego Jaguara. Gwałtownie wcisnął hamulec i wycofał szybko w miejsce skąd wyleciała cegła. Zły wyskoczył z samochodu złapał najbliżej stojącego chłopca przycisnął go do samochodu i potrząsając krzyczy: „Co to ma znaczyć, czy widzisz co zrobiłeś? To jest mój nowiutki samochód i ta cegła będzie cię drogo kosztowała”!!! Chłopak płacząc odpowiada: „Proszę mi pomóc proszę Pana ... bardzo proszę, przepraszam, ale nie wiedziałem już co mam zrobić”. I dodaje: „rzuciłem tą cegłę, bo nikt nie chciał się zatrzymać...”. Ze łzami w oczach zwiesza głowę i pokazuje na leżącego obok za samochodem innego chłopaka. I dodaje: „To jest mój starszy brat. o¬n jest inwalidą i spadł z wózka, a ja nie umiem go podnieść, bo jest za ciężki dla mnie”. „Czy mógłby mi Pan pomóc go posadzić na wózku, bo o¬n się pokaleczył” – prosi zapłakany chłopiec. Poruszony, młody urzędnik, nie wie co powiedzieć, podnosi inwalidę na wózek i czuje jak w gardle rośnie mu wzruszenie i wstyd. Kiedy usadowił już inwalidę na wózku i obejrzał, uspokoił się trochę widząc, że poza drobnymi zadrapaniami nic mu się nie stało. Wtedy rozpromieniony maluch uśmiechając się rozbrajająco mówi: „Dziękuję bardzo i niech Bóg Panu wynagrodzi”. Zaszokowany zbytnio tym co przeżył, młody urzędnik nie wie co powiedzieć i patrzy zdumiony za oddalającymi się dzieciakami. Wraca wolno do swojego Jaguara. Szkoda poczyniona przez cegłę jest znaczna, ale ... postanawia jej nie naprawiać, bo słyszy jakiś cichy głos w swojej głowie mówiący: „Nie pędź przez życie tak szybko, aby ktoś musiał aż cegłę rzucać, aby zwrócić na siebie uwagę.” Pan Bóg szepcze w naszym wnętrzu i mówi do naszego serca. Ale czasami, kiedy nie masz czasu i ochoty Go słuchać musi rzucić w ciebie cegłą, abyś zwolnił, zatrzymał się i posłuchał, co ma ci do powiedzenia. Do ciebie należy wybór: posłuchać Go czy nie? Dziś także słyszymy głos Jana Chrzciciela: „Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie”.
Może to królestwo jest zdradzone przez ciężkie grzechy... Może to królestwo ledwie żyje, uśpione jak w letargu... Może jest osłabione, może przykryte kurzem codziennej bieganiny. Wstrząsające są słowa św. Jana Chrzciciela. Wstrząsające i ... nie słuchane. Św. Jan nadal woła na pustkowiu i nikt go nie chce usłyszeć. "Nawróćcie się ... przygotujcie drogi Panu ... prostujcie ścieżki dla Niego".
Słyszałem te słowa i ja wielokrotnie, nawet w dzisiejszej Ewangelii i co? Jednym uchem wleciało, drugim wyleciało. Tyle już adwentów było w moim życiu i tyle szans na zmianę życia, na nawrócenie danych mi przez Boga i co? Kiedy Jan mówi: "Już siekiera do korzeni drzew jest przyłożona ... za mną idzie ten, Który ma wiejadło w ręku i oddzieli plewy od pszenicy"

Szybko! Wyrzuć plewy! Weź pszenicę! Wybieraj to co jest wartościowe!

wtorek, 26 stycznia 2010

MODLITWA O UZDROWIENIE

Autor: Ks. Jarosław Święcicki

Modlitwa o uzdrowienie jest charyzmatem, który na nowo został odkryty i stał się charakterystycznym znakiem grup modlitewnych Odnowy w Duchu Świętym. Jeżeli charyzmat rozumiemy jako dar, który buduje Kościół, to zauważamy, że jego znaczenie nie ogranicza się do samego uzdrowienia jako takiego, ale należy go rozumieć szerzej w kontekście życia Kościoła i jego misji.

Oczywiście punktem odniesienia zawsze jest postawa i działalność Jezusa. Z licznych opisów, które znajdujemy na kartach Ewangelii, możemy wnioskować, że na działalność apostolską Jezusa składało się również uzdrawianie chorych. W tym właśnie czasie wielu uzdrowił z chorób, dolegliwości i od złych duchów, oraz wielu niewidomych obdarzył wzrokiem. Odpowiedział im więc: Idźcie i donieście Janowi to, coście widzieli i słyszeli: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia i głusi słyszą; umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi (11,4-6). Z tego opisu wnioskujemy, że posługa uzdrawiania chorych w przypadku Jezusa była zawsze połączona z głoszeniem Królestwa Bożego. I obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszelkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu (Mt 4,23). Tak Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, [...] leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości (Mt 9,35).

Charyzmat uzdrawiania jest znakiem tego, że Królestwo Boże realizuje się w Jezusie. Jezus leczy choroby i zarazem głosi Królestwo Boże, rozmnaża chleb materialny i obiecuje chleb z nieba. Uwolnienie od chorób i głodu jest obietnicą i znakiem głębszego i całkowitego zbawienia, które realizuje się przez wiarę w Ewangelię.

Podobny sposób postępowania Jezus zalecił Apostołom: Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was [...], uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże (Łk 10,8-9). Po Zmartwychwstaniu i Wniebowstąpieniu Jezusa uzdrowienia dokonywane przez Jego uczniów były znakiem tego, że zmartwychwstały Jezus był obecny w Kościele przez moc swego Ducha (por. 5,12.15; 8,7; 9,33-34).

Ścisły związek między uzdrowieniem a głoszeniem Królestwa, który zauważamy w opisach ewangelicznych, winien być kanonem w posługiwaniu tym charyzmatem. Z tego wynika, że podstawowym owocem takiej modlitwy powinno być doświadczenie łaski zbawienia. Odnowa, przez ponowne odkrycie charyzmatu uzdrawiania, pragnie nawiązać do biblijnego doświadczenia Ducha Świętego w dziele ewangelizacji. Jeżeli poszukujemy odpowiedzi na pytanie o to, jak skutecznie posługiwać tym charyzmatem i jakich należy wystrzegać się błędów, to trzeba przede wszystkim „dobrze czytać” opisy o uzdrowieniach dokonywanych przez Jezusa. „Dobrze” to znaczy w duchu Kościoła, zgodnie z Tradycją Kościoła. Spontaniczne odkrywanie wymiaru charyzmatycznego w grupach modlitewnych z jednej strony przyniosło wielkie ożywienie wiary u tych osób, ale z drugiej strony – brak pogłębionej refleksji teologicznej prowadził, w niektórych przypadkach, do błędnych interpretacji tych doświadczeń.

Zjawisko charyzmatu uzdrawiania nie jest zupełnie czymś nowym. Charyzmat ten był obecny nie tylko w okresie apostolskim, ale jest wyraźnie widoczny w całej historii Kościoła. Świadomość tej prawdy powinna prowadzić do odnowienia tego charyzmatu we współczesnym życiu duszpasterskim. Tymczasem można zauważyć, że w duszpasterstwie zbyt rzadko mówi się o uzdrowieniu w kontekście ewangelizacji. Czasem można mieć wrażenie, że ewangelizacja to tylko głoszenie pewnych idei, które są wiarygodne. Jednak dopiero doświadczenie Boga przez łaskę duchowego lub fizycznego uzdrowienia przynosi prawdziwe ożywienie wiary i łaskę zbawienia. Dotychczasowe doświadczenie pokazuje, że tam, gdzie posługuje się modlitwą o uzdrowienie, następuje rozwój duchowy grupy. Nie chodzi w tym przypadku o samo tylko uzdrowienie, ale o wzrost wiary i głębokie przekonanie uczestników tych modlitw, że Chrystus jest pośród swego ludu i nas zbawia. Taką prawidłowość poświadczają również liczne sanktuaria, w których ludzie oczekują doświadczenia obecności Boga przez łaskę uzdrowienia. Chociaż te spektakularne, zewnętrzne uzdrowienia spotykamy dość rzadko lub nie wiemy o nich, to tych wewnętrznych uzdrowień jest wiele. Tym należy chyba tłumaczyć liczne pielgrzymki, które zmierzają do sanktuariów Maryjnych. Na pewno są one jakimś znakiem i wyrazem ludzkich oczekiwań wobec Boga. Podobnie jak podczas publicznej działalności Jezusa, tak dzisiaj ludzie szukają uzdrowienia ze swoich chorób.

Charyzmat uzdrawiania w praktyce duszpasterskiej – nadzieje i obawy. Odnowa, przez spontaniczne odkrywanie tego charyzmatu, daje świadectwo i zachęca do refleksji nad związkiem, jaki zachodzi między uzdrowieniem a życiem sakramentalnym, szczególnie między Eucharystią, sakramentem pojednania i namaszczeniem chorych. Stało się to tak wyraźne, że Kongregacja Nauki Wiary wydała Instrukcję o modlitwach o uzdrowienie od Boga. Zaangażowanie się tak poważnej instytucji Kościoła w tę kwestię może prowadzić do wniosku, że spontaniczność w tej posłudze oraz pomieszanie porządku liturgicznego i pozaliturgicznego, w praktyce spowodowały pewne nadużycia. Dlatego, przy wyjaśnianiu tych zależności, należy przede wszystkim odnosić się do tego dokumentu. Czytamy tam: „Ci, którzy przygotowują wspomniane spotkanie liturgiczne w intencji uzdrowienia, przed przystąpieniem do jego realizacji winni stosować się do tych norm [...]. Pozaliturgiczne modlitwy o uzdrowienie winny być prowadzone w odmienny sposób od celebracji liturgicznych, na przykład, spotkania modlitewne lub na czytanie Słowa Bożego [...] należy uważać, by nie mieszać tych wolnych modlitw pozaliturgicznych z właściwymi celebracjami liturgicznymi”. Nie ma już wątpliwości, że istnieje istotna różnica między sakramentem, którego udziela kapłan, a posługą modlitewną grupy osób. Obecnie możemy przypuszczać, że okres nieporozumień jest za nami. Odpowiedzialność za prawidłowo prowadzone modlitwy o uzdrowienie spoczywa na księżach opiekunach i liderach grup.

Trzeba jednocześnie przyznać, że ożywiona praktyka modlitwy o uzdrowienie w grupach modlitewnych przyczyniła się do zajęcia oficjalnego stanowiska przez Kościół. Do tej pory modlitwa taka była prowadzona wyłącznie na zasadzie osobistego doświadczenia duszpasterzy i członków grup modlitewnych. Dlatego nie można się dziwić, że doświadczenia te były różne, również negatywne.
Mając na uwadze to, co było dotychczas powiedziane, trzeba podkreślić, że odkrywanie charyzmatu uzdrowienia w środowisku Odnowy w Polsce dokonywało się pod wpływem doświadczenia protestanckich ruchów zielonoświątkowych. Doświadczenia te były często przyjmowane bezkrytycznie i w dobrej wierze wprowadzane w obieg grup modlitewnych. Jeżeli uwzględnimy historyczne aspekty wiary w uzdrowienia, to okaże się, że problem braku wiary w cuda, w tym także w uzdrowienia, występował silniej w protestantyzmie niż w katolicyzmie. Wiele nurtów protestantyzmu wyznawało, że czas cudów i darów duchowych skończył się wraz ze śmiercią Apostołów, a liczne w ciągu wieków katolickie świadectwa o cudach oraz uzdrowieniach uznawano za dowód katolickiego fanatyzmu. Tymczasem w katolicyzmie wiara w możliwość czynienia cudów przez Boga zawsze istniała w Kościele i stała się przedmiotem, oficjalnego nauczania. Wraz z rozwojem duchowości pentakostalnej w protestantyzmie nastąpiła radykalna zmiana przekonania, że Bóg może objawiać swoją moc uzdrowienia także dzisiaj. Sam Duch Święty jakby upomniał się o wiarę, która zakłada żywą obecność Boga poprzez znaki i cuda.

Wydaje się, że wraz z falą duchowości pentakostalnej w nurcie protestanckim, nastąpił niezwykły zalew łatwowierności w tej materii. Bp Andrzej Siemieniewski w książce Ochrzczeni w jednym duchu pisze: „W niezwykle wpływowej w swoim czasie książce Ewangelizacja w mocy, ze znamiennym podtytułem: Znaki i cuda dziś, John Wimber niedwuznacznie sugerował, że codzienną normą życia ma być uzdrowienie z każdej choroby, a brak uzdrowienia jest jakimś rzadkim wyjątkiem. Pisał np., że tylko «w niektórych przypadkach Bóg nie uzdrawia». Przy ciągnącym się przez dziesiątki stron opisie wielu cudownych wydarzeń na świecie informacja o tym, że jednak «tysiące nie były uzdrawiane», jest zaledwie pojedynczą notatką dodaną przelotnie w nawiasie”. Brak jakiejkolwiek tradycji w tym względzie w kościołach protestanckich prowadził pojedynczych ewangelizatorów do nadinterpretacji osobistych doświadczeń, a niekiedy do przekłamań. Natomiast Kościół katolicki, odwołując się do wielowiekowej Tradycji, zawsze podchodził do tych zjawisk z właściwą sobie ostrożnością i krytyką. Dlatego Dokumenty z Malines mówią wprost: „Kiedy będziemy unikać mówienia o uzdrowieniach w sposób nieodpowiedzialny i wyniosły, świadectwa te będą prawdziwie budujące dla całych grup modlitewnych”. Uzdrowienie najczęściej kojarzono wyłącznie ze sferą fizyczną. Tymczasem obejmuje ono również sferę duchową lub psychiczną. Wspomniane Dokumenty z Malines, na ten temat mówią wyraźnie: „Przedmiotem posług uzdrawiania są uzdrowienia natury zarówno fizycznej, jak i duchowej. Nie powinno się zabiegać wyłącznie o uzdrowienie fizyczne. Podobnie należy unikać publicznego świadectwa o uzdrowieniu, jeśli nie towarzyszy mu wiarygodne orzeczenie lekarskie”. Kiedy uświadomimy sobie, że wskazania Dokumentów z Malines ukazały się już ponad 30 lat temu, łatwiej zrozumiemy, jak są one ważne dla właściwego rozwoju Odnowy w Duchu Świętym i ciągle aktualne dzisiaj.

W tym kontekście odkrywanie charyzmatu uzdrowienia w grupach modlitewnych znajduje dobrą atmosferę, bowiem jest ubogacone o dotychczasowe doświadczenie Kościoła. Nie jest to doświadczenie jednej tylko osoby, ale wielowiekowa tradycja, która ujawnia prawdziwe działanie Ducha. Idąc dalej, w Odnowie panuje już powszechne przekonanie, że uzdrawianie jako charyzmat, nie powinno być przeciwstawiane opiece lekarskiej. Zarówno charyzmat uzdrawiania, jak i nauki medyczne, są narzędziami w ręku uzdrawiającego Boga. Należy wystrzegać się biblijnego fundamentalizmu, gdyż byłoby to przeszkodą we właściwym docenianiu tego charyzmatu. Do błędnych postaw należy również zaliczyć przekonanie, że posługa uzdrawiania wyklucza tajemnicę odkupieńczego cierpienia. Był czas, kiedy w grupach modlitewnych, za sugestiami niektórych autorów protestanckich, cierpienie i choroby traktowano jako karę za grzechy. Uwolnienie się od grzechów miało przynosić automatycznie uzdrowienie z każdej choroby. Takie traktowanie charyzmatu uzdrowienia było sprzeczne z nauką Kościoła na temat choroby i cierpienia. Posługującemu charyzmatem uzdrowienia, potrzebna jest z jednej strony głęboka wiara, że Bóg może uzdrowić daną osobę, a z drugiej pokora, że nie jesteśmy źródłem uzdrowienia, a tylko narzędziem w ręku Boga. To On ostatecznie decyduje, jak i kiedy uzdrowienie nastąpi.

Kolejnym zagadnieniem, które wymaga poruszenia, to zaangażowanie się księży i osób świeckich w modlitwę o uzdrowienie. Najpierw trzeba stwierdzić, że sakrament chorych nie wyczerpuje modlitwy za chorych. Działanie łaski Bożej znajduje niezliczone drogi, aby dotrzeć do osób, które proszą Boga o uzdrowienie. W takiej posłudze, w szerokim znaczeniu, każdy może znaleźć swoje miejsce. Wystarczy wiara, aby modlić się o uzdrowienie. Dotyczy to przede wszystkim takich sytuacji, w których modlitwy wyrażane są publicznie.

Jednak charyzmat uzdrowienia, który dotyczy niektórych osób, powinien być rozeznany we wspólnocie. Osoby posługujące modlitwą o uzdrowienie winny posiadać głębsze doświadczenie modlitewne, odznaczać się dobrą znajomością nauki Kościoła na ten temat. Zauważa się jednak brak osób posługujących taką modlitwą, zarówno świeckich, jak i duchownych. Może wynika to z tego, że modlitwa ta nie jest stosowana powszechnie w Kościele. Może to także być skutkiem braku wiary i wewnętrznego przekonania, że Bóg rzeczywiście uzdrawia i objawia swoje Królestwo w ten sposób. Potrzebna jest po prostu odwaga i pokora, aby zacząć modlić się w ten sposób.

Ks. Jarosław Święcicki

Ks. Jarosław Święcicki jest koordynatorem Odnowy w Duchu Świętym Diecezji Legnickiej, Asystentem Diecezjalnej Rady Ruchów Katolickich oraz administratorem Parafii św. Michała Archanioła w Polkowicach.

Artykuł pochodzi z Zeszytów Odnowy w Duchu Świętym 1 (82)/2006.

W tym temacie polecamy książkę o. Toma Forresta "Jezus Chrystus uzdrowiciel mojej osoby". Więcej - kliknij tutaj.

poniedziałek, 25 stycznia 2010

Św. Pawle, módl się za mnie, by i mnie Jezus otworzył oczy



Dz 26, 16b-18

Ukazałem się tobie po to, aby ustanowić cię sługą i świadkiem tego, co zobaczyłeś, i tego, co ci objawię. Obronię cię przed ludem i przed poganami, do których cię posyłam, abyś otworzył im oczy i odwrócił od ciemności do światła, od władzy szatana do Boga. Aby przez wiarę we Mnie otrzymali odpuszczenie grzechów i dziedzictwo ze świętymi.

niedziela, 24 stycznia 2010

RÓŻANIEC BIBLIJNY czyli prawdziwy ;)

TAJEMNICE RADOSNE

Tajemnica I: Zwiastowanie

...Jezus, któregoś Ty, Dziewico, poczęła z Ducha Świętego[ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. Posłał Bóg anioła Gabriela do Dziewicy; a Dziewicy było na imię Maryja. (Lk 1: 26-27)

Zdrowaś Maryjo

2. Anioł rzekł do Maryi: « Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą ». (Lk 1: 28)

Zdrowaś Maryjo

3. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. (Lk 1: 29)

Zdrowaś Maryjo

4. Anioł rzekł do Niej: « Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga ». (Lk 1: 30)

Zdrowaś Maryjo

5. « Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus ». (Lk 1: 31)

Zdrowaś Maryjo

6. « Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Jego panowaniu nie będzie końca ». (Lk 1: 32-33)

Zdrowaś Maryjo

7. Maryja rzekła do anioła: « Jakże się to stanie, skoro nie znam męża? » (Lk 1: 34)

Zdrowaś Maryjo

8. « Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię » (Lk 1: 35)

Zdrowaś Maryjo

9. « Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym ». (Lk 1: 35)

Zdrowaś Maryjo

10. Na to rzekła Maryja: « Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa! » (Lk 1: 38)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------

Tajemnica II: Nawiedzenie św. Elżbiety

...Jezus, któregoś Ty, Dziewico, zaniosła do św. Elżbiety[ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. W tym czasie Maryja wybrala się i poszła z pośpiechem w góry. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. (Lk 1: 39-40)

Zdrowaś Maryjo

2. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. (Lk 1: 41)

Zdrowaś Maryjo

3. Wydała ona okrzyk i powiedziala: « Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona ». (Lk 1: 42)

Zdrowaś Maryjo

4. « Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana ». (Lk 1: 45)

Zdrowaś Maryjo

5. Wtedy Maryja rzekła: « Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej ». (Lk 1: 46-48)

Zdrowaś Maryjo

6. « Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny ». (Lk 1: 48-49)

Zdrowaś Maryjo

7. « Święte jest Jego imię -- a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia [zachowuje] dla tych, co się Go boją ». (Lk 1: 49-50)

Zdrowaś Maryjo

8. « On przejawia moc ramienia swego, rozprasza [ludzi] pyszniących się zamysłami serc swoich ». (Lk 1: 51)

Zdrowaś Maryjo

9. « Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych ». (Lk 1: 52)

Zdrowaś Maryjo

10. « Głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia ». (Lk 1: 53)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------

Tajemnica III: Narodzenie

...Jezus, któregoś Ty, Dziewico, porodziła w Betlejem. [ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. Kiedy Maryja z Józefem przebywali w Betlejem, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. (Lk 2: 6)

Zdrowaś Maryjo

2. Porodziła swego pierworodnego Syna i owinęła Go w pieluszki. (Lk 2: 7)

Zdrowaś Maryjo

3. Położyła Dziecię w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie. (Lk 2: 7)

Zdrowaś Maryjo

4. W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze. Naraz stanął przy nich anioł Pański, a oni bardzo się przestraszyli. (Lk 2: 8-9)

Zdrowaś Maryjo

5. « Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu ». (Lk 2: 10)

Zdrowaś Maryjo

6. « Dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Chrystus, Pan ». (Lk 2: 11)

Zdrowaś Maryjo

7. « Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania ». (Lk 2: 14)

Zdrowaś Maryjo

8. Przybyli także Mędrcy ze Wschodu. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego. (Mt 2: 1,11)

Zdrowaś Maryjo

9. Upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę. (Mt 2: 11)

Zdrowaś Maryjo

10. Maryja zachowywala wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. (Lk 2: 19)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------

Tajemnica IV: Ofiarowanie

...Jezus, któregoś Ty, Dziewico, ofiarowała w świątyni. [ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. Maryja i Józef, według Prawa Mojżeszowego, przynieśli Dziecię do Jerozolimy, aby Je przedstawić Panu. (Lk 2: 22)

Zdrowaś Maryjo

2. Żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek sprawiedliwy i pobożny. (Lk 2: 25)

Zdrowaś Maryjo

3. Duch Święty spoczywał na nim i objawił mu, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. (Lk 2: 26)

Zdrowaś Maryjo

4. Gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, on wziął je w objęcia i błogosławił Boga. (Lk 2: 27-28)

Zdrowaś Maryjo

5. « Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa ». (Lk 2: 29)

Zdrowaś Maryjo

6. « Bo oczy moje ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów ». (Lk 2: 30-31)

Zdrowaś Maryjo

7. « Światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela ». (Lk 2: 32)

Zdrowaś Maryjo

8. Symeon rzekł do Maryi, Matki Jego:« Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą ». (Lk 2: 34)

Zdrowaś Maryjo

9. « Aby na jaw wyszły zamysły serc wielu, również Twoją duszę miecz przeniknie ». (Lk 2: 35)

Zdrowaś Maryjo

10. Potem wrócili do Galilei, do swego miasta -- Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim. (Lk 2: 39-40)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------

Tajemnica V: Znalezienie

...Jezus, któregoś Ty, Dziewico, znalazła w świątyni. [ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. Gdy Jezus miał lat dwanaście, [ On i Jego rodzice ] udali się do Jerozolimy na Święto Paschy. (Lk 2: 41-42)

Zdrowaś Maryjo

2. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego Rodzice. (Lk 2: 43)

Zdrowaś Maryjo

3. Wrócili do Jerozolimy szukając Jezusa, ale dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni. (Lk 2: 45-46)

Zdrowaś Maryjo

4. Siedział między nauczycielami,przysłuchiwał się im i zadawał pytania. (Lk 2: 46)

Zdrowaś Maryjo

5. Wszyscy, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. (Lk 2: 47)

Zdrowaś Maryjo

6. « Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie ». (Lk 2: 48)

Zdrowaś Maryjo

7. « Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca? » (Lk 2: 49)

Zdrowaś Maryjo

8. Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. (Lk 2: 50)

Zdrowaś Maryjo

9. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. (Lk 2: 51)

Zdrowaś Maryjo

10. Jezus czynił postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi. (Lk 2: 52)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------

* * * *
TAJEMNICE ŚWIATŁA

Tajemnica I: Chrzest Jezusa w Jordanie

...Jezus, który przyjął chrzest Janowy [ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie (Mt 3:11)

Zdrowaś Maryjo

2.Nie jestem godzien rozwiązać [Mu] rzemyka u sandałów. (Lk 3:16)

Zdrowaś Maryjo

3. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem. (Mt 3:11)

Zdrowaś Maryjo

4. Ma On wiejadło w ręku dla oczyszczenia swego omłotu: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym (Lk 3:17)

Zdrowaś Maryjo

5. Wtedy przyszedł Jezus z Galilei nad Jordan do Jana, żeby przyjąć chrzest od niego (Mt 3:13)

Zdrowaś Maryjo

6. Lecz Jan powstrzymywał Go, mówiąc: To ja potrzebuję chrztu od Ciebie, a Ty przychodzisz do mnie? (Mt 3:14)

Zdrowaś Maryjo

7. Jezus mu odpowiedział: Pozwól teraz, bo tak godzi się nam wypełnić wszystko, co sprawiedliwe. Wtedy Mu ustąpił. (Mt 3:15)

Zdrowaś Maryjo

8. A gdy Jezus został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody. A oto otworzyły Mu się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębicę i przychodzącego na Niego (Mt 3:16)

Zdrowaś Maryjo

9. A głos z nieba mówił: Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie (Mt 3:17)

Zdrowaś Maryjo

10. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym (J 1:34)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------


Tajemnica II: Gody w Kanie Galilejskiej

...Jezus, który dla nas wodę przemienia w wino. [ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. Trzeciego dnia odbywało się wesele w Kanie Galilejskiej i była tam Matka Jezusa. (J 2: 1)

Zdrowaś Maryjo

2. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. (J 2: 2)

Zdrowaś Maryjo

3. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: Nie mają już wina. (J 2: 3)

Zdrowaś Maryjo

4. Jezus Jej odpowiedział: Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja? (J 2: 4)

Zdrowaś Maryjo

5. Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie. (J 2: 5)

Zdrowaś Maryjo

6. Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary. (J 2: 6)

Zdrowaś Maryjo

7. Rzekł do nich Jezus: Napełnijcie stągwie wodą! I napełnili je aż po brzegi. (J 2: 7)

Zdrowaś Maryjo
8. Potem do nich powiedział: Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu! Oni zaś zanieśli. (J 2: 8)

Zdrowaś Maryjo

9. A gdy starosta weselny skosztował wody, która stała się winem - nie wiedział bowiem, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli - przywołał pana młodego i powiedział do niego: Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory. (J 2: 9-10)

Zdrowaś Maryjo

10. Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie. (J 2: 11)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------


Tajemnica III: Głoszenie Dobrej Nowiny o Królestwie Bożym i nawrócenia

...Jezus, bo objawił Królestwo, które już nadeszło. [ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. [Jezus] udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane: Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę (Łk 4: 16-18)

Zdrowaś Maryjo

2. Posłał Mnie, abym więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana. (Lk 4: 18-19)

Zdrowaś Maryjo

3. Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię. (Mk 1: 15)

Zdrowaś Maryjo

4. Dlatego powiadam ci: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje. (Lk 7: 47)

Zdrowaś Maryjo

5. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. (J 3: 16)

Zdrowaś Maryjo

6. Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem. Lecz ojciec rzekł: Przynieście szybko najlepszą szatę i dajcie mu pierścień. Będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się. (Lk 15: 21-24)

Zdrowaś Maryjo

7. Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? My przecież - sprawiedliwie, ale On nic złego nie uczynił. I dodał: Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa. Jezus mu odpowiedział: Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju. (Lk 23: 40-43)

Zdrowaś Maryjo

8. I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy. (Mt 19: 29)

Zdrowaś Maryjo

9. Jezus mu odpowiedział: Co jest napisane w Prawie? Jak czytasz? On rzekł: Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego. Jezus rzekł do niego: Dobrześ odpowiedział. To czyń, a będziesz żył. (Łk 10: 26-28)

Zdrowaś Maryjo

10. Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia. (Lk 15: 10)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------


Tajemnica III: Głoszenie Dobrej Nowiny o Królestwie Bożym i nawrócenia (teksty alternatywne)

...Jezus, bo objawił Królestwo, które już nadeszło. [ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. [Jezus] udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane: Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę (Łk 4:16-18)

Zdrowaś Maryjo

2. Posłał Mnie, abym więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana. (Lk 4:18-19)

Zdrowaś Maryjo

3. Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię. (Mk 1:15)

Zdrowaś Maryjo

4. Jezus odpowiedział: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego. To, co się z ciała narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, jest duchem. (J 3:5-6)

Zdrowaś Maryjo

5. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. (J 3:16)

Zdrowaś Maryjo

6. Kto wierzy w Syna, ma życie wieczne; kto zaś nie wierzy Synowi, nie ujrzy życia, lecz grozi mu gniew Boży. (J 3:36)

Zdrowaś Maryjo

7. A oto podszedł do Niego pewien człowiek i zapytał: Nauczycielu, co dobrego mam czynić, aby otrzymać życie wieczne? Odpowiedział mu: Dlaczego
Mnie pytasz o dobro? Jeden tylko jest Dobry. A jeśli chcesz osiągnąć życie, zachowaj przykazania. (Mt 19:16-17)

Zdrowaś Maryjo

8. I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy. (Mt 19:29)

Zdrowaś Maryjo

9. Jezus mu odpowiedział: Co jest napisane w Prawie? Jak czytasz? On rzekł: Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego. Jezus rzekł do niego: Dobrześ odpowiedział. To czyń, a będziesz żył. (Łk 10:26-28)
Zdrowaś Maryjo

10. Gdy Syn Człowieczy przyjdzie w swej chwale i wszyscy aniołowie z Nim, wtedy zasiądzie na swoim tronie pełnym chwały. Owce postawi po prawej, a kozły po swojej lewej stronie. Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata! (Mt 25:31,33-34)
Zdrowaś Maryjo

Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------


Tajemnica IV: Przemienienie na górze Tabor

...Jezus, który przemienił się wobec Apostołów. [ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. (Mk 9:2)

Zdrowaś Maryjo

2. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden folusznik na ziemi wybielić nie zdoła. (Mk 9:2-3)

Zdrowaś Maryjo

3. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. (Mk 9:4)

Zdrowaś Maryjo

4. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza. (Mk 9:5)

Zdrowaś Maryjo

5. Gdy jeszcze to mówił, zjawił się obłok i osłonił ich; zlękli się, gdy [tamci] weszli w obłok. (Lk 9:34)

Zdrowaś Maryjo

6. Z obłoku odezwał się głos: To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie! (Mt 17:5)

Zdrowaś Maryjo

7. Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. (Mt 17:6)

Zdrowaś Maryjo

8. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: Wstańcie, nie lękajcie się! (Mt 17:7)

Zdrowaś Maryjo

9. Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa. (Mt 17:8)

Zdrowaś Maryjo

10. A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im mówiąc: Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie. (Mt 17:9)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------


Tajemnica V: Ustanowienie Eucharystii

...Jezus, który karmi nas Ciałem Swoim. [ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Nie Mojżesz dał wam chleb z nieba, ale dopiero Ojciec mój da wam prawdziwy chleb z nieba. Albowiem chlebem Bożym jest Ten, który z nieba zstępuje i życie daje światu. (J 6: 32-33)

Zdrowaś Maryjo

2. Rzekli więc do Niego: Panie, dawaj nam zawsze tego chleba! Odpowiedział im Jezus: Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie. (J 6: 34-35)

Zdrowaś Maryjo

3. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto /we Mnie/ wierzy, ma życie wieczne. Jam jest chleb życia. Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. To jest chleb, który z nieba zstępuje: kto go spożywa, nie umrze. (J 6: 47-50)

Zdrowaś Maryjo

4. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata. (J 6: 51)

Zdrowaś Maryjo

5. Sprzeczali się więc między sobą Żydzi mówiąc: Jak On może nam dać /swoje/ ciało do spożycia? (J 6: 52)

Zdrowaś Maryjo

6. Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. (J 6: 53)

Zdrowaś Maryjo

7. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem. (J 6: 54-55)

Zdrowaś Maryjo

8. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim. Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie. (J 6: 56-57)

Zdrowaś Maryjo

9. To jest chleb, który z nieba zstąpił - nie jest on taki jak ten, który jedli wasi przodkowie, a poumierali. Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. (J 6: 58)

Zdrowaś Maryjo

10. A spośród Jego uczniów, którzy to usłyszeli, wielu mówiło: Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać? Odtąd wielu uczniów Jego odeszło i już z Nim nie chodziło. Rzekł więc Jezus do Dwunastu: Czyż i wy chcecie odejść? Odpowiedział Mu Szymon Piotr: Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. (J 6: 60, 66-68)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------

* * * *
TAJEMNICE BOLESNE

Tajemnica I: Modlitwa w Ogrójcu

...Jezus, który za nas znosił udrękę w Ogrodzie Oliwnym.[ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. Wtedy przyszedł Jezus z uczniami do ogrodu, zwanego Getsemani, począł się smucić i odczuwać trwogę. (Mt 26: 36-37)

Zdrowaś Maryjo

2. Rzekł do nich: « Smutna jest dusza moja aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze mną! » (Mt 26: 38)

Zdrowaś Maryjo

3. Później oddalił się od nich, upadł na kolana i modlił się. (Lk 22: 41)

Zdrowaś Maryjo

4. « Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie! » (Lk 22: 42)

Zdrowaś Maryjo

5. Wtedy ukazał Mu się anioł z nieba i umacniał Go. (Lk 22: 43)

Zdrowaś Maryjo

6. Pogrążony w udręce jeszcze usilniej się modlił. (Lk 22: 44)

Zdrowaś Maryjo

7. Jego pot był jak gęste krople krwi, sączące się na ziemię. (Lk 22: 44)

Zdrowaś Maryjo

8. Potem przyszedł do uczniów i zastał ich śpiących. Rzekł więc: « Tak, jednej godziny nie mogliście czuwać ze mną? » (Mt 26: 40)

Zdrowaś Maryjo

9. « Duch wprawdzie jest ochoczy, ale ciało słabe ». (Mt 26: 41)

Zdrowaś Maryjo

10. « Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie ». (Mt 26: 41)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------

Tajemnica II: Biczowanie

...Jezus, który za nas został ubiczowany.[ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. Kazali Jezusa związanego odprowadzić i wydali Go Piłatowi. Piłat zapytał Go: « Czy Ty jesteś królem żydowskim? » (Mk 15: 1-2)

Zdrowaś Maryjo

2. Odpowiedział Jezus: « Królestwo moje nie jest z tego świata ». Piłat zatem powiedział do Niego: « A więc jesteś królem? » (J 18: 36-37)

Zdrowaś Maryjo

3. « Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu ». (J 18: 37)

Zdrowaś Maryjo

4. Rzekł do Niego Piłat: « Cóż to jest prawda? » To powiedziawszy wyszedł powtórnie do Żydów i rzekł do nich: « Ja nie znajduję w Nim żadnej winy ». (J 18: 38)

Zdrowaś Maryjo

5. « Każę Go więc wychłostać i uwolnię ». Wówczas Piłat wziął Jezusa i kazał Go ubiczować. (Lk 23: 16; J 19: 1)

Zdrowaś Maryjo

6. Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, Mąż boleści, oswojony z cierpieniem. (Iz 53: 3)

Zdrowaś Maryjo

7. Dręczono Go, lecz sam się dał gnębić. Jak baranek na rzeź prowadzony. (Iz 53: 7)

Zdrowaś Maryjo

8. On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. (Iz 53: 3)

Zdrowaś Maryjo

9. On się obarczył naszym cierpieniem, dźwigał nasze boleści. (Iz 53: 4)

Zdrowaś Maryjo

10. Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie. (Iz 53: 5)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------

Tajemnica III: Cierniem ukoronowanie

...Jezus, który za nas został cierniem ukoronowany.[ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. Żołnierze zaprowadzili Jezusa do pretorium. Rozebrali Go z szat i narzucili na Niego płaszcz szkarłatny. (Mk 15: 16; Mt 27: 28)

Zdrowaś Maryjo

2. Uplótłszy wieniec z ciernia włożyli Mu na głowę, a do prawej ręki dali Mu trzcinę. (Mt 27: 29)

Zdrowaś Maryjo

3. Potem przyklękali przed Nim i szydzili z Niego, mówiąc: « Witaj, Królu Żydowski! » (Mt 27: 29)

Zdrowaś Maryjo

4. Przy tym pluli na Niego, brali trzcinę i bili Go po głowie. (Mt 27: 30)

Zdrowaś Maryjo

5. Piłat wziął wodę i umył ręce wobec tłumu, mówiąc: « Nie jestem winny krwi tego Sprawiedliwego. To wasza rzecz ». (Mt 27: 24)

Zdrowaś Maryjo

6. Jezus wyszedł na zewnątrz, w koronie cierniowej i płaszczu purpurowym. (J 19: 5)

Zdrowaś Maryjo

7. Piłat rzekł do Żydów: « Oto król wasz! » A oni krzyczeli: « Precz! Precz! Ukrzyżuj Go! » (J 19: 14-15)

Zdrowaś Maryjo

8. « Cóż złego uczynił? » Lecz oni jeszcze głośniej krzyczeli: « Ukrzyżuj Go! » (Mk 15: 14)

Zdrowaś Maryjo

9. « Czyż króla waszego mam ukrzyżować? » Odpowiedzieli arcykapłani: « Poza Cezarem nie mamy króla ». (J 19: 15)

Zdrowaś Maryjo

10. Wtedy Piłat, chcąc zadowolić tłum, wydał Jezusa na ukrzyżowanie. (Mk 15: 15)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------

Tajemnica IV: Dźwiganie krzyża

...Jezus, który za nas dźwigał krzyż na Golgotę.[ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. Wyprowadzili Jezusa na zewnątrz, aby Go ukrzyżować. (Mk 15: 20)

Zdrowaś Maryjo

2. Zatrzymali niejakiego Szymona z Cyreny, włożyli na niego krzyż, aby go niósł za Jezusem. (Lk 23: 26)

Zdrowaś Maryjo

3. « Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie ». (Mt 11: 29)

Zdrowaś Maryjo

4. « Ponieważ jestem cichy i pokorny sercem ». (Mt 11: 29)

Zdrowaś Maryjo

5. « A znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie ». (Mt 11: 29-30)

Zdrowaś Maryjo

6. Szło za Nim mnóstwo ludu, także kobiet, które zawodziły i płakały nad Nim. (Lk 23: 27)

Zdrowaś Maryjo

7. Jezus zwrócił się do nich i rzekł: « Córki jerozolimskie, nie płaczcie nade Mną; płaczcie raczej nad sobą i nad waszymi dziećmi ». (Lk 23: 28)

Zdrowaś Maryjo

8. « Jeśli z zielonym drzewem to czynią, cóż się stanie z suchym? » (Lk 23: 31)

Zdrowaś Maryjo

9. « Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie ». (Lk 9: 23)

Zdrowaś Maryjo

10. « Jeśli kto chce iść za Mną, nich co dnia bierze krzyż swój i niech Mnie naśladuje! » (Lk 9: 23)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------

Tajemnica V: Ukrzyżowanie

...Jezus, który za nas umarł na krzyżu.[ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. Gdy przyszli na miejsce, zwane « Czaszką », tam Go ukrzyżowali. (Lk 23: 33)

Zdrowaś Maryjo

2. Jezus mówił: « Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią ». (Lk 23: 34)

Zdrowaś Maryjo

3. Jeden ze złoczyńców, których [tam] powieszono, rzekł: « Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa ». (Lk 23: 39-42)

Zdrowaś Maryjo

4. Jezus mu odpowiedział: « Zaprawdę, powiadam ci: dziś ze Mną będziesz w raju ». (Lk 23: 43)

Zdrowaś Maryjo

5. Obok krzyża Jezusowego stali: Matka Jego i uczeń, którego miłował. (J 19: 25-26)

Zdrowaś Maryjo

6. Jezus rzekł do Matki: « Niewiasto, oto syn Twój ». Następnie rzekł do ucznia: « Oto Matka twoja ». (J 19: 26-27)

Zdrowaś Maryjo

7. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie. (J 19: 27)

Zdrowaś Maryjo

8. Mrok ogarnął całą ziemię; ziemia zadrżała a zasłona przybytku rozdarła się na dwoje. (Lk 23: 44; Mt 27: 51)

Zdrowaś Maryjo

9. Jezus zawołał donośnym głosem: « Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego ». (Lk 23: 46)

Zdrowaś Maryjo

10. Jezus rzekł: « Wykonało się! » I skłoniwszy głowę oddał ducha. (J 19: 30)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------

* * * *
TAJEMNICE CHWALEBNE

Tajemnica I: Zmartwychwstanie

...Jezus, który trzeciego dnia zmartwychwstał.[ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. « Zaprawdę, powiadam wam: będziecie płakać i zawodzić, ale smutek wasz zamieni się w radość ». (J 16: 20)

Zdrowaś Maryjo

2. « Znowu was zobaczę, i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać ». (J 16: 22)

Zdrowaś Maryjo

3. Skoro świt kobiety poszły do grobu, niosąc przygotowane wonności. (Lk 24: 1)

Zdrowaś Maryjo

4. Oto anioł Pański zstąpił z nieba, podszedł, odsunął kamień i usiadł na nim. (Mt 28: 2)

Zdrowaś Maryjo

5. « Wiem, że szukacie Jezusa Ukrzyżowanego. Nie ma Go tu ». (Mt 28: 5-6)

Zdrowaś Maryjo

6. « Zmartwychwstał, jak powiedział. Chodźcie, zobaczcie miejsce, gdzie leżał ». (Mt 26: 6-7)

Zdrowaś Maryjo

7. « Udaje się przed wami do Galilei. Tam Go ujrzycie ». (Mt 28: 7)

Zdrowaś Maryjo

8. One wyszły i uciekły od grobu; z bojaźnią i wielką radością. (Mk 16: 8; Mt 28: 8)

Zdrowaś Maryjo

9. « Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie ». (J 11: 25)

Zdrowaś Maryjo

10. « Każdy, kto żyje i wierzy we mnie, nie umrze na wieki ». (J 11: 26)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------

Tajemnica II: Wniebowstąpienie

...Jezus, który wstąpił do nieba.[ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. Potem Jezus wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce błogosławił ich. (Lk 24: 50)

Zdrowaś Maryjo

2. I przemówił tymi słowami: « Dana mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi ». (Mt 28: 18)

Zdrowaś Maryjo

3. « Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody ». (Mt 28: 19)

Zdrowaś Maryjo

4. « Udzielajcie im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego ». (Mt 28: 19)

Zdrowaś Maryjo

5. « Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem ». (Mt 28: 20)

Zdrowaś Maryjo

6. « Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony ». (Mk 16: 16)

Zdrowaś Maryjo

7. « Kto nie uwierzy, będzie potępiony ». (Mk 16: 16)

Zdrowaś Maryjo

8. « Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata ». (Mt 28: 20)

Zdrowaś Maryjo

9. Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. (Dz 1: 9)

Zdrowaś Maryjo

10. Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. (Mk 16: 19)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------

Tajemnica III: Zesłanie Ducha Świętego

...Jezus, który zesłał Ducha Świętego.[ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. (Dz 2: 1)

Zdrowaś Maryjo

2. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. (Dz 2: 2)

Zdrowaś Maryjo

3. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. (Dz 2: 3)

Zdrowaś Maryjo

4. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami. (Dz 2: 4)

Zdrowaś Maryjo

5. Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. (Dz 2: 5)

Zdrowaś Maryjo

6. Wtedy stanął Piotr razem z Jedenastoma i przemówił do nich donośnym głosem. (Dz 2: 14)

Zdrowaś Maryjo

7. « Nawróćcie się i niech każdy z was ochrzci się, a weźmiecie w darze Ducha Świętego ». (Dz 2: 38)

Zdrowaś Maryjo

8. Ci więc, którzy przyjęli jego naukę, zostali ochrzczeni. I przyłączyło się owego dnia około trzech tysięcy dusz. (Dz 2: 41)

Zdrowaś Maryjo

9. « Duch Pański spoczywa na Mnie, posłał Mnie abym ubogim niósł dobrą nowinę ». (Lk 4: 18)

Zdrowaś Maryjo

10. Przyjdź Duchu Święty, napełnij serca swoich wiernych. I rozpal w nich ogień Twojej miłości. (z Lit. o Duchu Świętym)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------

Tajemnica IV: Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

...Jezus, który Ciebie, Matko, zabrał do nieba.[ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. « Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź! » (Pnp 2: 10)

Zdrowaś Maryjo

2. « Bo minęła już zima, deszcz ustał i przeszedł ». (Pnp 2: 11)

Zdrowaś Maryjo

3. « Ukaż mi swą twarz, daj mi słyszeć swój głos! Bo słodki jest głos Twój i twarz pełna wdzięku ». (Pnp 2: 11)

Zdrowaś Maryjo

4. Świątynia Boga w niebie się otworzyła, nastąpiły błyskawice i trzęsienie ziemi. (Ap 11: 19)

Zdrowaś Maryjo

5. Potem wielki znak się ukazał na niebie: Niewiasta obleczona w słońce. (Ap 12: 1)

Zdrowaś Maryjo

6. Księżyc pod jej stopami, a na głowie wieniec z gwiazd dwunastu. (Ap 12: 1)

Zdrowaś Maryjo

7. W szatę wzorzystą, w złotogłów jest odziana. Córę królewską do króla prowadzą (Ps 45: 14-15)

Zdrowaś Maryjo

8. « Błogosławiona jesteś, córko, przez Boga Najwyższego, spomiędzy wszystkich niewiast na ziemi ». (Jdt 13: 18)

Zdrowaś Maryjo

9. « Twoja ufność nie zatrze się aż na wieki w sercach ludzi wspominających moc Boga ». (Jdt 13: 19)

Zdrowaś Maryjo

10. « Tyś wywyższeniem Jeruzalem, tyś chlubą Izraela, tyś wielką dumą naszego narodu ». (Jdt 15: 9)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...
--------------------------------------------------

Tajemnica V: Ukoronowanie Najświętszej Maryi Panny na królową nieba i ziemi

...Jezus, który Ciebie, Matko, ukoronował w niebie.[ dopowiedzenie ]

Ojcze nasz...

1. Kimże jest ta, która świeci jak zorza, piękna jak księżyc, jaśniejąca jak słońce? (Pnp 6: 10)

Zdrowaś Maryjo

2. Jak tęcza wspaniale błyszcząca w chmurach, jak kwiat róży na wiosnę. (Syr 50: 7-8)

Zdrowaś Maryjo

3. « Jam narcyz Saronu, lilia dolin ». (Pnp 2: 1)

Zdrowaś Maryjo

4. « Zamieszkałam na wysokościach, a tron mój na słupie z obłoku. Już nigdy istnieć nie przestanę ». (Syr 24: 4-9)

Zdrowaś Maryjo

5. « Przyjdźcie do mnie,którzy mnie pragniecie, nasyćcie się moimi owocami! » (Syr 24: 19)

Zdrowaś Maryjo

6. « Jak szczep winny wypuściłam pełne krasy latorośle, a posiadanie mnie jest słodsze od miodu ». (Syr 24: 17-20)

Zdrowaś Maryjo

7. « Więc teraz, synowie, słuchajcie mnie, przyjmijcie naukę i stańcie się mądrzy ». (Prz 8: 32-33)

Zdrowaś Maryjo

8. « Szczęśliwi, co dróg moich strzegą czuwając co dzień u drzwi moich ». (Prz 8: 32-34)

Zdrowaś Maryjo

9. « Kto mnie znajdzie, ten znajdzie życie i uzyska łaskę od Pana ». (Prz 8: 35)

Zdrowaś Maryjo

10. O Matko miłosierdzia! Racz podźwignąć lud upadający, a w godzinę śmierci z Synem swoim nas pojednaj. (Ant. do NMP)

Zdrowaś Maryjo Chwała Ojcu...

Bym wstał z grobu grzechów




Ez 37, 12b-14

Tak mówi Pan Bóg: Oto otwieram wasze groby i wydobywam was z grobów, ludu mój, i wiodę was do kraju Izraela, i poznacie, że Ja jestem Pan, gdy wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę, ludu mój. Udzielę wam mego ducha po to, byście ożyli, i powiodę was do kraju waszego, i poznacie, że Ja, Pan, to powiedziałem i wykonam - mówi Pan Bóg.

Mocne słowo! Wyciągnę z grobów... Obrazowe.Życie Życie Życie daje Pan. Niedziela - Zmartwychwstanie.

Daj, Panie bym zawsze wstawał z gobu grzechów!

sobota, 23 stycznia 2010

Nie gońcie za wielkością :)


Rz 12, 14-16a

Błogosławcie tych, którzy was prześladują. Błogosławcie, a nie złorzeczcie. Weselcie się z tymi, którzy się weselą, płaczcie z tymi, którzy płaczą. Bądźcie zgodni we wzajemnych uczuciach. Nie gońcie za wielkością, lecz niech was pociąga to, co pokorne.

Niech was pociąga to, co POKORNE. Pokora zbliża do Boga.

piątek, 22 stycznia 2010

Wielkie rzeczy przzygotował nam Bóg


1 Kor 2, 7-10a

Głosimy tajemnicę mądrości Bożej, mądrość ukrytą, tę, którą Bóg przed wiekami przeznaczył ku chwale naszej, tę, której nie pojął żaden z władców tego świata; gdyby ją bowiem pojęli, nie ukrzyżowaliby Pana chwały; lecz właśnie głosimy, jak zostało napisane, to, czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy go miłują. Nam zaś objawił to Bóg przez Ducha.

Jestem nowym człowiekiem!



Ef 2, 13-16

Teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa. On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części ludzkości uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur - wrogość. W swym ciele pozbawił On mocy Prawo przykazań, wyrażone w zarządzeniach, aby z dwóch rodzajów ludzi stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój, i w ten sposób jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem, w jednym Ciele przez krzyż, w sobie zadawszy śmierć wrogości.

Bliski z Bogiem przez krew Chrystusa. Wielka cena! Panie, dziękuję Ci!


ze strony www.krewchrystusa.pl - warte przeczytania

Żyć Słowem Bożym / Metoda rozważania

Czym w ogóle jest rozważanie?

Rozważanie jest najbardziej osobistą modlitwą, która najlepiej pomaga nam w zjednoczeniu naszego życia z Panem Bogiem. Jest czymś więcej niż zaliczeniem pewnych modlitw. Rozważanie to znaczy: biorę Pismo święte lub inny dobry tekst albo nawet jakiś moment z mojego życia (to co przeżyłem, widziałem albo słyszałem) – i patrzę na to razem z Panem Bogiem. Przyjmuję ten tekst jako słowo powiedziane dzisiaj do mnie, jako zaproszenie, wezwanie, które kieruje do mnie Pan Bóg.
To jest istota rozmyślania: rozważać życie albo teksty, prawdy albo osoby w obecności Pana Boga i łączyć z tym własne życie, dać na to odpowiedź.
Jeżeli malarz maluje duży obraz, nad którym ślęczy z pędzlem, patrząc na niego z bliska, to musi od czasu do czasu odejść kilka kroków, aby popatrzeć z oddali i zobaczyć obraz w całości. To właśnie robimy, gdy się modlimy: oddalamy się na kilka kroków od tego dnia, od różnych sytuacji i ludzi i razem z Panem Bogiem patrzymy na to jeszcze raz, aby widzieć to lepiej w całości, z dystansem – przez modlitwę, przez rozważanie...
Takiego rozważania każdy potrzebuje codziennie – nieważne, czy trwa pięć minut, czy pół godziny.

Jaki sens ma wspólne rozważanie Pisma świętego?

Wspólne rozważanie Pisma świętego to jedna z wielu możliwości spotkania z Jezusem. Każdy, kto z wiarą i miłością słucha lub czyta Słowo Boże, może spotkać Jezusa. Jednak wspólne rozważanie stwarza większą szansę na doświadczenie Jego bliskości, ponieważ wtedy jest On też obecny dzięki wspólnocie zebranych w Jego Imię (Mt 18, 20). On sam poprzez światło swej obecności wyjaśnia słowa Pisma świętego i skłania nas do działania. “Jezus pośrodku” jest sensem, celem i radością autentycznego wspólnego rozważania, rozpoczęciem życia w wieczności, doświadczaniem żywej Krwi Jezusa Chrystusa już na tej ziemi.

Jak wygląda takie wspólne rozważanie Słowa Bożego w grupie według metody Dzieła OFS?

Najpierw pojednanie
Bardzo ważne jest utworzenie przed wspólnym rozważaniem odpowiednich stosunków między uczestnikami. Nie można rozpocząć rozważania, dopóki wszyscy nie są pojednani, dopóki nie zapanuje prawdziwa braterska miłość (J 15, 12).
Prośba o pomoc Ducha Świętego Modlitwa rozpoczynająca, odmawiana przez animatora grupy, powinna przypominać uczestnikom, że mają się wewnętrznie wyciszyć i przygotować do przyjęcia tego, co Bóg poprzez rozważanie chce im powiedzieć. Następnie animator prosi jedną osobę z grupy, aby przeczytała wybrany wcześniej tekst – zazwyczaj Ewangelię z najbliższej niedzieli. Jeszcze przed rozpoczęciem rozważania wszyscy uczestnicy szukają w Piśmie świętym fragmentu do rozważania. Podczas gdy jedna osoba czyta, pozostali nie śledzą tekstu wzrokiem, lecz uważnie słuchają.
Szukanie woli Bożej w milczeniu Pierwsza część rozważania ma być szukaniem woli Bożej. Po przeczytaniu tekstu każdy rozmyśla nad nim w ciszy. Nad zdaniem, które najbardziej przemawia do serca, zastanawia się dłużej. W cichości ducha pyta: “Panie, co chcesz mi powiedzieć dzisiaj?” Nie chodzi więc o przeszłość, nie jest też w tym momencie ważne to, co wydarzy się później. Nie powinno nas interesować także ogólne znaczenie tego zdania albo to, jakie zadania wynikają z niego dla innych. W tej pierwszej ciszy chodzi o to, czego Bóg oczekuje ode mnie osobiście. W znalezieniu woli Bożej mogą pomóc następujące pytania:

a) za co powinienem szczególnie dziękować, co zaprasza do adoracji i uwielbienia Boga?
b) za co powinienem przeprosić, co zmienić w swoim życiu?
c) w jakiej intencji powinienem prosić: dla innych – dla samego siebie?

Jeśli powstają pytania albo jeśli napotyka się na niejasne miejsce, można przyjąć, że Bóg w danej chwili nie chce nic przez to powiedzieć. Można więc opuścić niejasne miejsca w tekście i pozostawić je do późniejszego wyjaśnienia. Nie chodzi również o to, by w każdym rozważaniu odkrywać nowe myśli. Rozważanie potrzebuje powtórzenia, powtórzenie wymaga cierpliwości, a cierpliwość jest szczególnym znakiem miłości. Wystarczy zdawać sobie sprawę z tego, że obecny jest Bóg...
Dzielenie się
Jeśli całe rozważanie ma trwać około 30 minut, to mniej więcej po 10 minutach animator zaprasza do drugiej części – do wymiany. Z pomocą jakiegoś znaku – spojrzenia albo słowa – animator prosi uczestników o podzielenie się tym, co przeżyli podczas tego momentu ciszy. Uczestniczący podarowują swoje osobiste wrażenia i “odkrycia” innym. W tym czasie każdy stara się odsunąć swoje osobiste myśli i uczucia, by całkowicie otworzyć się na to, co Jezus chce mu powiedzieć przez bliźniego. Wypowiedzi są dobrowolne, każdy musi być wolny. Jeśli ktoś nie może nic powiedzieć, ma okazję, by podarować także to, że jest w tej chwili “pusty”. Wartość wypowiedzi nie zależy bowiem od jej długości, lecz od miłości, z jaką została podarowana. Dobrze jest wypowiadać się krótko. Jest to szczególnie ważne, gdyż inni, którzy jeszcze nie mają odwagi mówić, mogą się jeszcze bardziej zniechęcić przez długie wypowiedzi innych. Każdy może wypowiedzieć to, co przeżywa, i tak, jak przeżywa. Głos zabiera się tylko raz. Nikt nie komentuje wypowiedzi innych nawet wtedy, gdy ktoś wyraźnie czegoś nie zrozumiał. Pytania i problemy można przedyskutować po rozważaniu.
Modlitwa spontaniczna
Po wymianie nadchodzi kolej na trzecią część – na modlitwę spontaniczną w intencjach osobistych, Kościoła i świata. Znowu panuje cisza. W tej ciszy uczestniczący modlą się głośno w spontanicznej kolejności. W modlitwie dają odpowiedź na to, co otrzymali. Może to być modlitwa dziękczynna, prośba, modlitwa pochwalna, wyznająca żal... wszystko, co odczuwamy. Podczas gdy jedna osoba się modli, inni pozostawiają swoje modlitwy, by całkowicie zjednoczyć się z drugim. Wiemy przecież, jak dużą wartość ma jednomyślna modlitwa (Mt 18, 19). W tej modlitwie każdy może zabrać głos więcej razy. Animator kończy rozważanie, mówiąc “Chwała Ojcu...”.
Możliwość dyskusji po rozważaniu
Po modlitwie można wyjaśnić to, co nie zostało zrozumiane. Samo rozważanie nie może stać się dyskusją. Oczywiście, rozmowa na temat wiary może być bardzo wartościowa, ale rozważanie to cos innego: czytamy tekst natchniony i dajemy się porwać jego wymowie. Rozważanie jest modlitwą, a więc rozmową z Bogiem (nie między sobą).
Rozważanie Pisma świętego, gdy brakuje grupy
W rozważaniu przede wszystkim Pan Bóg ma mieć “głos”. On mówi przez tekst Pisma świętego w naszym sercu albo przez brata. Odpowiada się najpierw Bogu w ciszy, potem głośno wypowiadając się, a następnie w modlitwie. Rozważając wspólnie Pismo święte, człowiek uczy się więc modlić z Pisma świętego. Można to robić również samemu. Wtedy w czasie, gdy w grupie następuje wymiana doświadczeń, pisze się swoje odkrycia i wrażenia w specjalnym zeszycie. Zdarza się, że dwie osoby w takiej sytuacji wymieniają swoje zeszyty, aby tak robić wymianę doświadczeń na odległość, tworząc w ten sposób pewną “dwuosobową grupę”.
Jedność pomiędzy modlitwą i życiem
Dobrym uzupełnieniem i kontynuacją wspólnego rozważania jest wybranie jednego zdania (albo jednego słowa jako streszczenia), które staramy się później realizować jako “Słowo Życia”. W ten sposób Słowo Boże, a więc sam Jezus, może najbardziej formować całe życie. Przypominanie sobie Jego słowa daje wierzącemu więcej siły do bardziej zdecydowanego realizowania woli Bożej w każdej chwili. Słowo Boże staje się żywe w człowieku, który w ten sposób w pewnym sensie kontynuuje życie Jezusa.
Wymiana doświadczeń w służbie jedności
Jeśli grupa spotyka się regularnie na wspólnym rozważaniu Pisma świętego, nie powinna zaniedbywać także wymiany doświadczeń związanych ze Słowem Życia. Dziękuje się przez to przede wszystkim Panu Bogu za łaski i dary otrzymane przez Jego słowo. Kto szanuje te łaski, otrzyma więcej... Wymiana doświadczeń jest bardzo mocnym sposobem dla stworzenia klimatu modlitwy. Ponadto świadectwo wiary może być największym darem dla brata, bo dać świadectwo znaczy dać samego siebie, dać Jezusa, który przez wiarę wstąpił w życie człowieka.

czwartek, 21 stycznia 2010

Środki wychowawcze

Środki wychowawcze


z książki:
Ralph Martin, Mężowie, żony, rodzicie, dzieci,
Kraków 1993, ss. 155 - 167



Wychowanie dzieci dla Pana obejmuje tak wiele zadań, że rodzice mogą czuć się trochę zniechęceni. ,,Od czego zacząć? Jak mogę nauczyć dzieci tych wszystkich rzeczy, jeśli mi tak trudno skłonić je do tego, by utrzymały porządek w swoim pokoju?”
Wychowanie dzieci według zasad biblijnych wymaga dużego wysiłku. A nasze wątpliwości co do własnych możliwości w tym zakresie są całkiem uzasadnione. Faktem jest jednak i to, że jako chrześcijańscy rodzice po prostu nie mamy wyboru. Jesteśmy jak apostołowie, którzy w sytuacji, gdy sowa Jezusa wydawały się zupełnie nie do przyjęcia, byli zmuszeni powiedzieć: Panie, do kogóż pójdziemy ? Ty masz słowa życia wiecznego (J 6,68).
Zastanawiając się nad poszczególnymi elementami, które składają się na wychowanie dzieci, nie powinniśmy zapominać, że nie jest wolą Boga, by odpowiedzialność tę rodzice nieśli samotnie. On sam chce być naszym pomocnikiem, chce udzielać nam siły i mądrości przez bezpośredni, osobisty kontakt z samym sobą. Chce także, byśmy w realizacji naszego zadania łączyli się z innymi chrześcijanami, pomagając sobie i wspierając się wzajemnie, dzieląc się mądrością i siłą.

W praktyce na wychowanie dzieci składają się trzy elementy: przykład, edukacja i karcenie. Żaden z nich nie przyniesie pożądanych efektów w oderwaniu od pozostałych. Karcenie jest wzmocnieniem dla przykładu i edukacji, bez nich jednak staje się destruktywne. Wyobraźmy sobie matkę, która uczy córkę szyć: nie wyjaśnia jej jednak niczego, lecz karci, ilekroć ta popełni błąd. Bardzo możliwe, że córka nie nauczy się nawet nawlekać igły, z całą jednak pewnością skumuluje się w niej wiele żalu i frustracji.

Jedność rodziców jest także istotna dla procesu uczenia się u dzieci. Kiedy mój syn John przyswajał sobie umiejętność samodzielnego ubierania się, Anna pracowała z nim każdego dnia ucząc go wykonywania poszczególnych czynności: „Teraz włóż spodenki. Teraz koszulkę”. Kiedy jednak mnie przychodziło ubierać Johna wyręczałem go we wszystkim, gdyż pokazanie, co ma robić, trwałoby pięć razy dłużej. Następnym razem John nie chciał już słuchać Anny. Prawdopodobnie spodziewał się, że później i tak wszystko za niego zrobię. Widząc, co się dzieje, zrozumieliśmy, że na przeszkodzie niezbędnej dziecku edukacji stoi brak jedności między nami, rodzicami. Była to sprawa błaha, dzięki niej zrozumieliśmy jednak - jakie konsekwencje może mieć brak jedności v sprawach poważniejszych.


Przykład

Żaden rodzic nie nauczy dzieci żyć według zasad, których nie stosuje we własnym życiu. Dzieci obserwują rodziców z bardzo bliska, a to, co widzą, ma na nie wielki wpływ. Jeżeli zachowanie rodziców jest sprzeczne z zasadami, które głoszą, dzieci nie traktują tych zasad poważnie.
Tylko nieliczni rodzice zdają sobie sprawę, jak bardzo dzieci wzorują się na ich zachowaniach. Jeden z moich znajomych przeżył szok słysząc z ust swego dziecka krytyczne uwagi w rodzaju tych, które wygłosił niegdyś pod adresem przyjaciela. Chciał nauczyć dzieci właściwego sposobu wyrażania się o innych ludziach, tymczasem jego własne postępowanie nauczyło je czegoś innego. To takie zachowania uczą dziecko, jak postępować. Dzieci potrafią wyciągać naukę z drobiazgów, z tego na przykład, co mówi tatuś, gdy uderzy się młotkiem w palec, albo mamusia, gdy ktoś zajedzie jej drogę.
Był taki moment, kiedy postanowiliśmy z Anną, że dzieci powinny nauczyć się pewnych podstawowych zasad zachowania przy stole, szczególnie mówienia „proszę” i „dziękuję”, gdy chcą, by im coś podać. Edukacje tę prowadziliśmy (ze zmiennym zresztą powodzeniem) już kilka tygodni, kiedy jedno z dzieci zadało pytanie: „Dlaczego dorośli nie mówią <> i <>?” Uświadomiliśmy sobie, że nie postępujemy według zasad, które próbowaliśmy wpoić dzieciom. Oczywiście powodowało to zamęt. Uczyć dzieci rzeczy nawet tak prostej jak to, by przy obiedzie „prosiły” o ziemniaki, mogliśmy tylko pod warunkiem, że najpierw sami damy dobry przykład.
Dzieci uczą się także z sytuacji poważniejszych. Wiedzą o ciosach, które spadają na rodzinę - wiedzą, że tatuś stracił pracę, że umarła ciocia, że mama choruje - i obserwują reakcje rodziców. Jeśli widzą strach - uczą się bać. Jeśli widzą przygnębienie - uczą się martwić. Czasami też obserwując niewłaściwą reakcję rodziców, same reagują zupełnie odwrotnie, prawdopodobnie na zasadzie samoobronnego tłumienia emocji. W każdym razie widząc u rodziców zaufanie do Boga, uczą się wiary. Z dobrym czy złym skutkiem uczy je i kształtuje zachowanie rodziców.
Wszystkie te uwagi odnoszą się, i to w większym nawet stopniu, do wychowania chrześcijańskiego. Chrześcijaństwo to nie tylko lista prawd, których można nauczyć się na pamięć. Chrześcijaństwem trzeba żyć i dzieci muszą to widzieć. Zewsząd słychać o dzieciach bardzo pobożnych rodziców, które wyrosły na najgorsze typy w okolicy. Kiedyś zapytałem człowieka pełniącego odpowiedzialne funkcje duszpasterskie, dlaczego tak liczne są tego rodzaju przypadki, szczególnie wśród dzieci osób, które trudnią się pracą duszpasterską. Zarówno on, jak i jego żona sami pochodzili z takiej rodziny, pomyślałem więc, że będą mieli na ten temat coś do powiedzenia. Człowiek ten odpowiedział: „W takich przypadkach często okazuje się, że rodzice spełniali swe zadania bez większego entuzjazmu. Może tatuś wygłosiwszy niedzielne kazanie, narzekał w domu na wiernych. Może rodzice skarżyli się i utyskiwali na swe obowiązki: <> albo < Jego żona dodała, że jej rodzice i dziadkowie kochając Pana, kochali także posługę, którą im zlecił. Cieszyli się, kiedy zostali wysłani na misje, cieszyli się, kiedy przychodziły trudności, cieszyli się, kiedy trzeba było pracować długie godziny bez wytchnienia. Oddawanie życia Panu było dla nich rzeczą radosną i tę radość oraz entuzjazm zaszczepili swoim dzieciom. Ich córka i wnuczka przejęła nie tylko intelektualne treści wiary, ale także ducha życia chrześcijańskiego.

Powyższa zasada sprawdziła się w życiu wielu rodzin chrześcijańskich. Od jednej z nich usłyszałem o tym, jak dwuletni chłopiec, spadając ze schodów, gdy tylko udało mu się chwycić poręczy, krzyknął: „Jezu, pomóż mi!” Rodzice nigdy wyraźnie mu nie mówili, by w niebezpieczeństwie zwracał się o pomoc do Jezusa, on jednak, widząc, że robią to w swoich kłopotach, poszedł za ich przykładem
Inna kobieta opowiadała, w jaki sposób podziałał na jej dzieci przykład codziennej osobistej modlitwy rodziców. Dzieci widziały, jak wiele znaczy dla rodziców taka modlitwa, i wzbudziło to ich ciekawość. Jeden z malców był tak zainteresowany, że ilekroć tatuś się modlił, on stawał w drzwiach i nie spuszczał z niego oka. Wkrótce dzieci zapytały, czy i one mogłyby się codziennie modlić i rodzice otrzymali sposobność ku temu, by rozpocząć stosowną edukację

Ponieważ przykład odgrywa w wychowaniu tak istotną rolę, jest rzeczą najwyższej wagi, by rodzice poddali się w pełni Panu i pozwolili Mu wychowywać i pouczać siebie tak, jak sami próbują wychowywać i pouczać dzieci. Jeśli dzieci zaobserwują u rodziców pozytywne skutki pójścia za Panem, same też zechcą się do Niego zbliżyć.
Jest w tym i nauka dla rodziców, którzy stronią od ściślejszych kontaktów z innymi chrześcijanami w Kościele czy grupie modlitewnej w przekonaniu, że im więcej czasu spędzą w domu, tym lepiej spełnią swą wychowawczą rolę. Tymczasem choć zdarzają się rodzice, którzy rzeczywiście zaniedbują swe rodziny i którzy powinni zrezygnować z pozadomowej działalności, zasadniczo pożądana tu jest pewna równowaga. Jeśli rodzice nie nawiążą niezbędnych kontaktów z innymi chrześcijanami, jeśli nie usłyszą wezwania do większego zaangażowania i posługi, jeśli nie otrzymają pouczeń i wskazań niezbędnych dla duchowego wzrostu, nie będą mieli zbyt wiele do zaoferowania swym dzieciom, bez względu na to, ile poświęcą im czasu. Rodzice, którzy chcą wychowywać swe dzieci dla Chrystusa, muszą sami zacząć dla Niego żyć.


Edukacja

Dzieci mogą w pełni korzystać z przykładu rodziców tylko wtedy, gdy wiedzą, co ten przykład oznacza i jakie ma zastosowanie w ich życiu. Każdego wieczoru dawaliśmy naszym dzieciom przykład systematyczności i wytrwałości w myciu zębów, jednak one same zaczęły myć zęby dopiero wówczas, gdy je nauczyliśmy, jak to się robi.
W Księdze Powtórzonego Prawa znajduje się kilka interesujących fragmentów, mówiących o uczeniu dzieci dróg i przykazań Pańskich. Mojżesz nakazuje ludowi izraelskiemu: Wpoisz je [słowa Pana] twoim synom, będziesz o nich mówił przebywając w domu, , czasie podróży, kładąc się spać i wstając ze snu. Przywiążesz je do twojej ręki jako znak. Niech one ci będą ozdobą przed oczami. Wypisz je na drzwiach swojego domu i na twoich bramach (Pwt 6,7-9).
Lud ma nie tylko powtarzać dzieciom słowo Boże, lecz także wyjaśniać im osobisty charakter przymierza z Panem: Gdy syn twój zapyta cię kiedyś: <>, odpowiedz swojemu synowi: <> (Pwt 6,20-21).
Wiedza o tym, jakie życie wskazał nam Pan, jest rzeczą wielkiej wagi i dlatego winniśmy ją pracowicie przekazywać naszym dzieciom. Nie jest oczywiście konieczne, byśmy w tym celu przeznaczyli jedno z pomieszczeń na klasę i odbywali w nim cotygodniowe zajęcia. Uczyć dzieci oznacza poświęcać czas na wyjaśnianie im tego, co sami praktykujemy, a czego one są świadkami. Jednak nawet to nie dzieje się automatycznie. Tłumaczenie, co robimy i dlaczego, dawanie świadectwa temu, co Bóg zdziałał w naszym życiu, wymaga świadomego wysiłku. Ucząc dzieci dróg Bożych możemy się posłużyć otoczeniem domowym - może nie dosłownie w sposób, jaki zaleca Księga Powtórzonego Prawa, lecz poprzez chrześcijańską muzykę i sztukę mówiące o Bogu i Jego przykazaniach.

Wspomniałem o dzieciach, które widząc codzienną modlitwę rodziców chciały pójść w ich ślady. Otóż na początku nie bardzo wiedziały, jak to robić. Chciały modlić się przez piętnaście, dwadzieścia minut, ale już po kilku minutach były znudzone. Kiedy poskarżyły się rodzicom, ci zrozumieli, że muszą nauczyć dzieci się modlić.
Matka usiadła na przykład z najstarszą, wówczas dwunastoletnią, dziewczynką i powiedziała: „Najpierw przez pięć do dziesięciu minut wychwalaj Pana i dziękuj Mu na glos, potem weź gitarę, zaśpiewaj parę piosenek, a na końcu pomódl się chwilę za konkretnych ludzi i w konkretnych sprawach”. Przez kilka dni towarzyszyła córce ucząc ją właściwie wykorzystywać czas przeznaczony na modlitwę. Wkrótce dwunastolatka prowadziła już dające jej dużo zadowolenia życie modlitewne, a jej więź z Bogiem stawała się z dnia na dzień ściślejsza.

Uczenie dzieci polega nie tylko na wyjaśnianiu im naszego pełniącego funkcję przykładu postępowania, lecz także na dostarczaniu informacji i prezentowaniu punktu widzenia, nieodzownych w procesie formowania chrześcijańskich postaw i chrześcijańskiej hierarchii wartości. Chrześcijańska edukacja ograniczająca się tylko do czasu spędzanego w kościele i na lekcjach religii okazuje się najczęściej nieskuteczna. Edukacja, której celem jest wychowanie dziecka na chrześcijanina, powinna trwać nieprzerwanie, wykorzystywać wszystkie wydarzenia codziennego życia. Już w bardzo wczesnym wieku dzieci widzą i doświadczają wielu rzeczy dla siebie niezrozumiałych. Widzą cierpienie, ból, niesprawiedliwość; spotykają się z okrucieństwem i odrzuceniem ze strony innych ludzi; często stają wobec dezorientujących uczuć wobec samych siebie i bliźnich.
Wszystko to wywiera na dzieci głęboki wpływ. Jeśli brak prowadzenia rodziców w tym, jak mają te doświadczenia rozumieć i jak na nie reagować, zaczynają je sobie tłumaczyć i radzić sobie z nimi o swojemu. Wnioski, do jakich dochodzą o własnych tylko siłach, są najczęściej podyktowane strachem lub własnym interesem a nie wymaganiami Bożej prawdy.
Jest więc niezwykle istotne, by edukację dzieci mającą na celu ukształtowanie postaw i hierarchii wartości rozpocząć możliwie wcześnie. Wiedzę tę po większej części można przekazać w sposób nieformalny, w rozmowie. Jednym z najlepszych sposobów jest po prostu inwestowanie czasu w nawiązanie z dziećmi dobrej komunikacji.
W pewnej znanej mi rodzinie każdej kolacji z założenia towarzyszy dyskusja o wydarzeniach na świecie, wydarzeniach towarzyskich i mych ważnych sprawach. Dzięki temu dzieci mają okazję podzielić się swymi poglądami, a potem od rodziców usłyszeć opinię sformułowaną według kryteriów prawdy chrześcijańskiej. Niektórzy rodzice wydzielają raz w tygodniu każdemu dziecku specjalny czas. Pewien ojciec na przykład w każdą sobotę spędza godzinę z jednym ze swych dwóch synów, w niedzielę zaś godzinę z drugim.

Przekonaliśmy się, że szczególnie dobrą okazją, by porozmawiać z dziećmi, jest pora kładzenia ich spać. Ilekroć to możliwe spędzamy wtedy z nimi parę chwil dyskutując o wydarzeniach dnia. Gdy John miał około pięciu lat, odkryliśmy, że łatwiej mu mówić o swoich przeżyciach, jeśli go zapytać: „Co cię dzisiaj zasmuciło? Co było dzisiaj przyjemnego?” Jego odpowiedzi rzadko bywały wstrząsające - pięciolatka może uszczęśliwić jazda na trzykołowym rowerku. Zdarzało się jednak, że dzięki tym pytaniom otwierał się i mówił o rzeczach poważniejszych.
Najstarsza córka, odmienny charakter, zwykle pozostawiała takie pytania bez odpowiedzi. Na przeciwności reaguje ona raczej gniewem niż smutkiem. Pewnego wieczoru wybuchnęła: „Nic nie było dzisiaj przyjemnego, ale coś mnie bardzo zdenerwowało!” Teraz w rozmowie z nią posługujemy się takim właśnie pytaniem. Otrzymaliśmy także szansę nauczenia jej, jak radzić sobie z gniewem w sposób konstruktywny.
Pewnego wieczoru John powiedział, że jest smutny, ponieważ ktoś w szkole nie chce się z nim przyjaźnić. Jako że również odrzucenie można i należy przyjąć po chrześcijańsku, skorzystałem ze sposobności, by syna czegoś nauczyć. John potrzebował usłyszeć, że jest wart miłości, że kocham go ja, kocha go mama, że kochają go inni koledzy. Potrzebował zrozumieć, że ludzie mówią sobie czasami okrutne rzeczy i że, choć to bolesne, nie należy się załamywać. Potrzebował usłyszeć, że może przebaczyć temu chłopcu, że nic nie stoi na przeszkodzie, by jeszcze kiedyś zawarł z nim przyjaźń, jednocześnie nie mając już złudzeń co do tego, jak ludzie czasem się nawzajem traktują.

Niektórzy eksperci od wychowania dzieci zalecają rodzicom, by wysłuchiwali je w sposób bierny powstrzymując się od dawania rad. Ma to umożliwić dzieciom samodzielne rozwiązywanie własnych problemów. Jeśli jednak rodzice chcą, by dzieci nauczyły się dochodzić do Bożych rozwiązań, bez żadnych obaw powinni dawać im nauki i rady.
Czas przeznaczony na rozmowę z dziećmi można również wykorzystać na edukację w zakresie podstawowych prawd chrześcijańskich. Nawet małe dzieci często pytają o Boga i sprawy ostateczne. Czasem niełatwo im odpowiedzieć. ,,jaki duży jest Bóg?”; „Dlaczego mówimy do Jezusa, skoro Go nie widzimy?”; „W jaki sposób Jezus może być jednocześnie Bogiem i człowiekiem?”; „Gdzie jest niebo?’. Ochłonąwszy z pierwszego wrażenia i wezwawszy pomocy w krótkiej modlitwie, rodzic zwykle potrafi znaleźć proste wytłumaczenie, które zaspokajając ciekawość dziecka jest także dla niego krokiem na drodze poznania Boga.
Okazało się, że moje dzieci potrafią zrozumieć proste wyjaśnienia dotyczące Trójcy świętej, Bożej sprawiedliwości, zmartwychwstania ciała. Co więcej, czerpią z tego prawdziwie chrześcijańską radość - na przykład ze świadomości, że chrześcijanin nie musi bać się śmierci. Wiedza ta wpływa na ich życie już teraz, dzięki niej widzą codzienne wydarzenia w innej perspektywie.

W miarę jak rodzice coraz lepiej komunikują się z dziećmi i stają się coraz wrażliwsi na sytuacje sprzyjające ich kształtowaniu, pojawia się ku temu wiele niespodziewanych okazji. Pewnego wieczoru siedziałem pomiędzy dziećmi z czasopismem ręku. Na jednej ze stronic natrafiliśmy na fotografię głodujących azjatyckich dzieci. „Co to za ludzie?” - padło pytanie. ,To małe dzieci - odpowiedziałem. - Są biedne i nie mają co jeść”. Dzieci oczywiście chciały wiedzieć, dlaczego, i wkrótce już rozmawialiśmy o nędzy, cierpieniu i niesprawiedliwości, o tym, jak tej sytuacji chce zaradzić Bóg, i roli, jaka przypada nam, chrześcijanom.

Pewnej znanej mi kobiecie nadarzyła się okazja udzielenia córce ważnej lekcji, kiedy poszły razem kupić oprawki do nowych okularów. W wyborze oprawki pozostawiła tej dwunastoletniej dziewczynce dużą swobodę. Uznała też, że córka zrobiła z tej możliwości dobry użytek wybierając oprawkę mocną i estetyczną zarazem. Zapłaciła więc i miała zamiar wyjść ze sklepu, gdy nagle zauważyła, że dziewczynka jest smutna. ,,O co chodzi, Sharon?” - Pytała Jak się okazało, Sharon wydawało się, że mamie nie podobała się oprawka, gdyż niewiele o niej powiedziała Kiedy matka wyjaśniła, że jej zdaniem oprawka jest bardzo dobra, sprawa wydawała się zamknięta. Jednak w drodze do domu Sharon znowu posmutniała, tym razem z powodu koleżanki, która jechała z nimi samochodem i którą, zresztą bezpodstawnie, podejrzewała, że myśli o niej coś złego Teraz dopiero matka zrozumiała, na czym polega prawdziwy problem - córce należało wyjaśnić, że nie wszystkie jej domysły na temat tego, co myślą inni ludzie, są słuszne.
Korzystając z okazji wytłumaczyła córce, że łatwo można się oszukać, że często padamy ofiarą naszych własnych obaw i uprzedzeń, a nawet podstępów szatana. Z jednej strony podkreśliła, że Sharon dobrze zrobiła mówiąc o swoich podejrzeniach (dzięki temu dowiedziała się prawdy), z drugiej zaś, że powinna mieć bardziej krytyczny stosunek do własnych odczuć.

Takie okazje mogą wykorzystać tylko rodzice, którzy rzeczywiście słuchają swoich dzieci. Rodzice powinni być wyczuleni na ich wewnętrzne problemy kryjące się za słowami i postępowaniem. Najczęściej dorosłym szkoda czasu na słuchanie dzieci i dlatego tracą tak wiele okazji ku temu, by im pomóc. Na domiar złego dzieci, które czują, że rodzice ich nie słuchają, zwykle w ogóle przestają do nich mówić.
Do tej pory zajmowałem się edukacją nieformalną, okazjonalną. Jest jednak również miejsce na edukację starannie zaplanowaną. Rodzice, którzy chcą nauczyć dziecko pewnych praktycznych umiejętności, nie mogą czekać na pojawienie się odpowiedniej okazji Jeśli dziecko ma w przyszłości umieć coś ugotować lub naprawić, muszą się przygotować na dłuższą pracę ze swoim uczniem.



Pewien młody człowiek opowiadał mi, że kiedy dorastał, rodzice często zlecali mu trudne prace niewiele dbając o to, by mu wpierw pokazać, jak należy je wykonywać. Kiedy na przykład chcieli, by pomalował ogrodzenie, ograniczyli się do wręczenia mu farby i pędzla. Oczywiście chłopiec nigdy nie wypełniał dobrze postawionych mu zadań i stopniowo utwierdzał się w poczuciu własnej nieudolności.
Człowiek ten miał okazję zetknąć się z zupełnie innym podejściem do problemu, kiedy przez rok mieszkał u chrześcijańskiej rodziny, w której rodzice dużym nakładem czasu i energii uczyli dzieci, jak mają należycie wykonywać swoje obowiązki. Nie żałowali czasu na zastanowienie się, jakie zajęcie będzie najbardziej odpowiednie dla dziecka - co sprawi mu satysfakcję nie przekraczając możliwości. Nie żałowali czasu na wyjaśnienie, dlaczego każda z prac jest ważna, dzięki czemu dzieci widziały sens swoich wysiłków Nie żałowali też czasu na pokazanie, jak należy ją wykonać Nie poprzestawali na jednorazowym wyjaśnieniu, lecz ‘pracowali z każdym dzieckiem przez kilka pierwszych tygodni, aż do czasu, kiedy radziło już sobie samo.

Znacznie łatwiej i szybciej zrobić coś samemu, niż kogoś tego nauczyć A jednak właściwie prowadzona nauka ma dla dziecka ogromne znaczenie. Nie wzrasta w poczuciu własnej nieudolności, uczy się swoje obowiązki wykonywać dobrze i znajduje w tym zadowolenie.
Planowa edukacja może być także bardzo pomocna w przypadku uporczywych problemów wychowawczych W tych sytuacjach jest szczególnie istotne, by rodzice zjednoczyli swe wysiłki. Muszą ze sobą rozmawiać o tym, czego się dziecko powinno nauczyć i w jaki sposób najlepiej ten cel osiągnąć.


Pewne małżeństwo miało wielkie problemy z odżywianiem się kilkunastoletniej córki. Dzień w dzień wracając ze szkoły dziewczynka kupowała sobie słodycze i w rezultacie do obiadu siadała zupełnie bez apetytu. Rodzice zabronili jej wstępować do sklepu, ale właściwie bez skutku. Zaczęli się więc wspólnie zastanawiać nad tym, co robić dalej.

Doszli między innymi do wniosku, że powinni uświadomić córce, jakie są potrzeby jej organizmu w zakresie odżywiania. Jednym z powodów jej nieposłuszeństwa było to, że nie rozumiała, dlaczego jedzenie samych tylko cukierków może być szkodliwe. Poświęcili więc sporo czasu na wyjaśnienie dziewczynce, jakich pokarmów potrzebuje jej organizm i jakie mogą być skutki ignorowania tych potrzeb. Informacje te były dla niej zupełną nowością i skłoniły ją do przezwyciężenia złego nawyku.

Sam pomysł uczenia dzieci, czy to w sposób nieformalny czy bardziej systematyczny, może się wydać niektórym rodzicom dziwny. Ktoś powie: „Nikt mnie nie uczył pedagogiki”; „Nie jestem katechetą”; „Posyłam dzieci do szkoły - to nie moja sprawa”. Tymczasem rodzice są odpowiedzialni przed Bogiem za edukację dzieci i odpowiedzialności tej nie wolno im oddawać ślepo w inne ręce. Nie wszystko należy do nich - pewną rolę odgrywają szkoła, Kościół, harcerstwo, treningi sportowe itp. Jednak wiedza najbardziej istotna, kształtująca osobowość dziecka, jego sposób myślenia i stosunek do Boga, powinna przyjść od rodziców. Rodzice, którzy decydują się wziąć na siebie ten obowiązek, powinni zwrócić się do Pana oraz swych braci i sióstr w Chrystusie o pomoc w jego wypełnieniu.


Pociecha, pociecha, pociecha....


2 Kor 1, 3-5

Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy, Ten, który nas pociesza w każdym naszym utrapieniu, byśmy sami mogli pocieszać tych, co są w jakiejkolwiek udręce, pociechą, której doznajemy od Boga. Jak bowiem obfitują w nas cierpienia Chrystusa, tak też wielkiej doznajemy przez Chrystusa pociechy.

Pociecha, pociecha, pociecha. Najczystsze Żródło Pociechy. Serce Twe Jezu, miłością goreje! A nasze serca...

środa, 20 stycznia 2010

Jemu zależy na mnie...



1 P 5, 5b-7

Wszyscy wobec siebie wzajemnie przyobleczcie się w pokorę, Bóg bowiem pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje. Upokórzcie się więc pod mocną ręką Boga, aby was wywyższył w stosownej chwili. Wszystkie troski wasze przerzućcie na Niego, gdyż Jemu zależy na was.

Jak to dobrze, mieć świadomość, że ze wszystkich, Tobie, Panie Boże zależy na mnie najbardziej. Dziękuję :) Aha, bylebym nie zapomniał być pokornym ;)

Jestem kochany...




Rz 8, 35. 37

Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej? Utrapienie, ucisk czy prześladowanie, głód czy nagość, niebezpieczeństwo czy miecz? Ale we wszystkim tym odnosimy pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował.

Kocham i jestem kochany, więc nie muszę się bać! :)

poniedziałek, 18 stycznia 2010

Twoje słowo rozkoszą i radością



Jr 15, 16

Ilekroć otrzymywałem Twoje słowa, pochłaniałem je, a Twoje słowo stawało się dla mnie rozkoszą i radością serca mego. Bo imię Twoje zostało wezwane nade mną, Panie, Boże Zastępów.

- Bardziej niż pokarmu ziemskiego potrzebuję Twego słowa, bo ono mówi mi o Twojej miłości do mnie.

- Zanieś je innym, niech i oni uwierzą. To mówi Bóg: Czyż może niewiasta
zapomnieć o swym niemowlęciu,
ta, która kocha syna swego łona?
A nawet, gdyby ona zapomniała,
Ja nie zapomnę o tobie. Iz 49,15

- Dziękuję za to słowo, Panie

- Przyjmuj je jak lekarstwo na chorobę duszy. Będziesz miał w sobie radość pochodzącą ode Mnie. Ja ci pokaże, że moje słowo jest jak miód. Jak słodka jest dla mego podniebienia Twoja mowa, ponad miód słodsza dla ust moich (Ps 119, 103)

niedziela, 17 stycznia 2010

LIST JEGO ŚWIĄTOBLIWOŚCI BENEDYKTA XVI NA ROZPOCZĘCIE ROKU KAPŁAŃSKIEGO Z OKAZJI 150. ROCZNICY DIES NATALIS ŚWIĘTEGO PROBOSZCZA Z ARS




Drodzy bracia w kapłaństwie,

Pomyślałem o ogłoszeniu oficjalnie Roku Kapłańskiego, w piątek 19 czerwca 2009 r., w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa. Jest to dzień poświęcony tradycyjnie modlitwie o uświęcenie kapłanów. Jest on również związany ze 150 rocznicą „dies natalis” – dnia urodzin dla nieba Jana Marii Vianneya, patrona wszystkich proboszczów świata[1]. Ów rok, który pragnie przyczynić się do krzewienia zapału wewnętrznej odnowy wszystkich kapłanów na rzecz silniejszego i bardziej wyrazistego świadectwa ewangelicznego we współczesnym świecie zakończy się w tę samą uroczystość w roku 2010. Święty proboszcz z Ars zwykł był mawiać: „Kapłaństwo to miłość Serca Jezusowego”[2]. To wzruszające wyrażenie pozwala nam nade wszystko przywołać z sympatią i uznaniem ogromny dar, jaki stanowią kapłani nie tylko dla Kościoła, lecz także dla samej ludzkości. Myślę o tych wszystkich księżach, którzy chrześcijanom i całemu światu przedstawiają pokorną i codzienną propozycję słów i gestów Chrystusa, starając się do Niego przylgnąć swymi myślami, wolą, uczuciami i stylem całego swego istnienia. Jakże nie podkreślić ich trudu apostolskiego, niestrudzonej i ukrytej służby, ich miłości pragnącej być uniwersalną? Cóż powiedzieć o odważnej wierności tak wielu kapłanów, którzy także pośród trudności i nieporozumień pozostają wierni swemu powołaniu: by być „przyjaciółmi Chrystusa”, szczególnie przez Niego powołanymi, wybranymi i posłanymi?

Sam nadal noszę w sercu wspomnienie pierwszego proboszcza, u boku którego wypełniałem mą posługę jako młody ksiądz. Pozostawił mi przykład bezwzględnego poświęcenia swej posłudze kapłańskiej, aż do śmierci, która zastała go w chwili, gdy niósł wiatyk do ciężko chorego. Przypominam sobie wielu współbraci, których spotkałem i spotykam nadal, także podczas mych podróży duszpasterskich w różnych krajach, wielkodusznie zaangażowanych w codzienne wypełnianie swej posługi kapłańskiej. Jednakże wyrażenie użyte przez Świętego Proboszcza przywołuje także przebicie Serca Chrystusa i oplatającą Go koronę cierniową. W konsekwencji myśl biegnie ku niezliczonym sytuacjom cierpienia, w które uwikłani są liczni kapłani, czy to z racji uczestnictwa w różnych przejawach doświadczenia ludzkiego bólu, czy też ze względu na niezrozumienie tych, do których skierowana jest ich posługa. Jakże nie wspomnieć tak wielu księży znieważonych w swej godności, którym uniemożliwiono wypełnianie swej misji, niekiedy również prześladowanych, aż do najwyższego świadectwa krwi?





Istnieją niestety także nigdy nie dość opłakane sytuacje, w których sam Kościół musi cierpieć ze względu na niewierność niektórych swych sług. Świat zaś w takich sytuacjach czerpie z nich motywy zgorszenia i odrzucenia. To, co w takich przypadkach może najbardziej przynieść korzyść Kościołowi, to nie tyle pedantyczne ujawnianie słabości swych sług, ile odnowiona i radosna świadomość wielkości Bożego daru, skonkretyzowanego we wspaniałych postaciach wielkodusznych duszpasterzy, zakonników żarliwych miłością Boga i dusz, światłych i cierpliwych kierowników duchowych. Pod tym względem nauczanie i przykład św. Jana Marii Vianneya mogą być dla wszystkich istotnym punktem odniesienia. Proboszcz z Ars był niezwykle pokorny. Lecz jako kapłan był świadomy, że jest dla swych wiernych ogromnym darem: „Dobry pasterz, pasterz według Bożego serca jest największym skarbem jaki dobry Bóg może dać parafii i jednym z najcenniejszych darów Bożego miłosierdzia”[3]. Mówił o kapłaństwie, tak jakby nie mógł się przekonać o wielkości daru i zadania powierzonego ludzkiemu stworzeniu: „Oh jakże kapłan jest wielki!.. Gdyby pojął siebie, umarłby... Bóg jest mu posłuszny: wypowiada dwa słowa, a na jego głos Nasz Pan zstępuje z nieba i zawiera się w małej hostii...”[4]. Wyjaśniając swym wiernym znaczenie sakramentów mówił: „Gdyby zniesiono sakrament święceń, nie mielibyśmy Pana. Któż Go złożył tam, w tabernakulum? Kapłan. Kto przyjął waszą duszę, gdy po raz pierwszy wkroczyła w życie? Kapłan. Kto ją karmi, by dać siłę na wypełnienie jej pielgrzymki? Kapłan. Któż ją przygotuje, by pojawiła się przed Bogiem, obmywając ją po raz ostatni we Krwi Jezusa Chrystusa? Kapłan, zawsze kapłan. A jeśli ta dusza umiera ze względu na grzech, kto ją wskrzesi, kto da jej ciszę i pokój? Znów kapłan... Po Bogu, kapłan jest wszystkim!... On sam pojmie się w pełni dopiero w niebie”[5]. Stwierdzenia te, zrodzone z kapłańskiego serca Świętego Proboszcza mogą się wydawać przesadne. Mimo to ujawnia się w nich niezwykły szacunek, jakim darzył on sakrament kapłaństwa. Zdawał się przytłoczony nieograniczonym poczuciem odpowiedzialności: „Gdybyśmy dobrze zrozumieli czym jest ksiądz na ziemi, umarlibyśmy: nie z przerażenia, lecz z miłości... Bez księdza śmierć i męka Naszego Pana nie służyłaby do niczego. To ksiądz kontynuuje na ziemi dzieło zbawienia... Na co zdałby się dom pełen złota, gdyby w nim nie było nikogo, kto otworzyłby nam doń drzwi? Ksiądz ma klucze do skarbów niebieskich: to on otwiera bramę: on jest ekonomem dobrego Boga; zarządcą Jego dobór... Zostawicie parafię na dwadzieścia lat bez księdza, zagnieżdżą się w niej bestie... Ksiądz nie jest kapłanem dla siebie, jest nim dla was”[6].

Dotarł do Ars, małej wioski, w której mieszkało 230 osób. Biskup ostrzegł go, że zastanie tam niełatwą sytuację religijną: „Nie ma w tej parafii wielkiej miłości Boga; będzie z tym ksiądz miał do czynienia”. Był więc w pełni świadom, że miał tam ucieleśniać obecność Chrystusa świadcząc o Jego zbawczej delikatności: „[Boże mój], daj mi nawrócenie mojej parafii; gotów jestem cierpieć wszystko co zechcesz Panie, przez całe me życie!” - to z tą właśnie modlitwą rozpoczynał swą misję[7]. Nawróceniu swojej parafii Święty Proboszcz poświęcił się z całych sił, myśląc nade wszystko o chrześcijańskiej formacji powierzonego mu ludu.

Drodzy bracia w kapłaństwie, prośmy Pana Jezusa o łaskę nauczenia się metody duszpasterskiej świętego Jana Marii Vianeya! Przede wszystkim powinniśmy się nauczyć jego całkowitej identyfikacji ze swą posługą. W Jezusie osoba i misja dążą do zbieżności: całe Jego działania zbawcze było i jest wyrazem Jego „synowskiego Ja”, które od wszystkich wieków stoi przed Ojcem w postawie miłosnego poddanie się Jego woli. Z pokorną, lecz prawdziwą analogią, także kapłan powinien pragnąć tego utożsamienia. Nie chodzi rzecz jasna, by zapominać, że substancjalna skuteczność posługi nie zależy od świętości szafarza; nie można jednak lekceważyć niezwykłej owocności rodzącej się ze spotkania obiektywnej świętości posługi z subiektywną świętością jej szafarza. Proboszcz z Ars natychmiast rozpoczął ową pokorną i cierpliwą pracę harmonizowania swego życia szafarza ze świętością powierzonej mu posługi, decydując się na „zamieszkanie” nawet materialne w swym kościele parafialnym: „Zaledwie przybył wybrał kościół na swe mieszkanie...Wchodził do kościoła przed jutrzenką i nie wychodził aż do wieczornej modlitwy «Anioł Pański». Tam trzeba go było szukać, jeśli się go potrzebowało” - czytamy w jego pierwszej biografii[8].



Pobożna przesada nabożnego hagiografa nie powinna nakłaniać nas do przeoczenia faktu, że Święty Proboszcz potrafił także aktywnie „zamieszkiwać” na całym terytorium swojej parafii: systematycznie odwiedzał chorych i rodziny: organizował misje ludowe i święta patronalne; zbierał i rozporządzał pieniędzmi na swe dzieła charytatywne i misyjne; upiększał swój kościół i obdarzał go wyposażeniem sakralnym; zajmował się sierotami z założonego przez siebie instytutu „Providence” oraz ich wychowawczyniami; interesował się wykształceniem dzieci; tworzył konfraternie i wzywał świeckich do współpracy.

Jego przykład skłania mnie do uwydatnienia przestrzeni współpracy, które należy coraz bardziej rozszerzać na wiernych świeckich. Prezbiterzy tworzą z nimi jeden lud kapłański[9] i pośród nich się znajdują na mocy swego kapłaństwa służebnego „by prowadzili wszystkich do zjednoczenia w miłości, «miłością braterską nawzajem się miłując, w okazywaniu czci jedni drugich uprzedzając» (Rz 12,10)”[10]. W tym kontekście trzeba przypomnieć żarliwe wezwanie jakie II Sobór Watykański kieruje do prezbiterów, zachęcając ich, „by szczerze uznawali i popierali godność świeckich i właściwy im udział w posłannictwie Kościoła... oraz by chętnie słuchali świeckich, rozpatrując po bratersku ich pragnienia i uznając ich doświadczenie i kompetencję w różnych dziedzinach ludzkiego działania, by razem z nimi mogli rozpoznać znaki czasów”[11].




Święty Proboszcz pouczał swoich parafian świadectwem swego życia. Z jego przykładu wierni uczyli się modlitwy, chętnie pozostając przed tabernakulum, by odwiedzić Jezusa Eucharystycznego[12]. „Nie trzeba wiele mówić, by dobrze się modlić – wyjaśniał im Proboszcz– „Wiadomo, że tam, w świętym tabernakulum jest Jezus: otwórzmy Mu serce, radujmy się Jego świętą obecnością. To jest najlepsza modlitwa”[13]. Zachęcał: „Bracia moi, przyjdźcie do Komunii, przyjdźcie do Jezusa. Przyjdźcie by Nim żyć, abyście z Nim mogli żyć...”[14]. „To prawda, że nie jesteście tego godni, ale Jego potrzebujecie!”[15]. Takie wychowanie wiernych do obecności eucharystycznej i do Komunii zyskiwało szczególną skuteczność, kiedy wierni widzieli jak celebruje Najświętszą Ofiarę Mszy św. Ten, kto w niej uczestniczył, mówił, że „nie można było znaleźć osoby, która mogłaby lepiej wyrażać adorację...jak zakochany kontemplował Hostię”[16]. Mówił, że „wszystkie nagromadzone dobre dzieła nie mogą się równać ofierze Mszy św., ponieważ są one dziełami ludzi, podczas gdy Msza św. jest dziełem Boga”[17]. Był przekonany, że od Mszy św. zależy cała żarliwość życia kapłańskiego: „Przyczyną rozprzężenia kapłana jest to, że nie zwraca uwagi na Mszę św.! O mój Boże, jakże trzeba żałować księdza, który odprawia tak, jakby czynił coś zwyczajnego![18]. Celebrując zwykł był zawsze ofiarowywać także ofiarę swego życia: „Jak dobrze czyni ksiądz, dając siebie Bogu w ofierze każdego ranka!”[19].

To osobiste utożsamienie z Ofiarą Krzyżową prowadziło go – jednym poruszeniem wewnętrznym - od ołtarza do konfesjonału. Kapłani nigdy nie powinni poddawać się rezygnacji, gdy widzą, że nikt nie przychodzi do konfesjonału, czy też ograniczać się do stwierdzenia, że wierni nie są zainteresowani tym sakramentem. We Francji w czasach Świętego Proboszcza spowiedź nie była ani łatwiejsza ani też częstsza niż dzisiaj, biorąc pod uwagę, że rewolucyjna zawierucha na długo przytłumiła praktykę religijną. On jednak starał się na wszelki sposób, przez kaznodziejstwo i przekonującą radę, by swym parafianom umożliwić odkrycie znaczenia i piękna sakramentalnej Pokuty, ukazując ją jako wewnętrzny wymóg Obecności eucharystycznej. Potrafił dać w ten sposób początek kompleksowej poprawie stanu wiary. Przebywając długo w kościele przed tabernakulum wierni zaczęli go naśladować, udając się tam, by nawiedzić Jezusa. Byli równocześnie pewni, że spotkają tam swego proboszcza, gotowego ich wysłuchać i udzielić rozgrzeszenia. Później narastał tłum penitentów przybywających z całej Francji. Przetrzymywali go w konfesjonale aż do 16 godzin dziennie. Mówiono wówczas, że Ars stało się „wielkim szpitalem dusz”[20]. „Uzyskiwana przez niego łaska (by nawracali się grzesznicy) była tak mocna, że wybiegała, by ich szukać nie dając im chwili wytchnienia!”- powiada pierwszy biograf [21]. Nie inaczej odczuwał to Święty Proboszcz, gdy mówił: „To nie grzesznik powraca do Boga, by prosić Go o przebaczenie, lecz sam Bóg, który biegnie za grzesznikiem i sprawia, że zwraca się on do Niego”[22]. „Ów dobry Zbawiciel jest tak pełen miłości, że wszędzie nas szuka”[23].




Wszyscy my, kapłani powinniśmy odczuwać, że osobiście dotyczą nas te słowa, które umieszczał w ustach Chrystusa: „Polecę moim szafarzom, żeby głosili grzesznikom, że jestem gotów zawsze ich przyjąć, że moje miłosierdzie jest nieskończone”[24]. Od Świętego Proboszcza z Ars my, kapłani możemy nauczyć się nie tylko niewyczerpanej ufności w Sakrament Pokuty, która każe nam umieszczać go w centrum naszej troski duszpasterskiej, lecz także metody „dialogu zbawienia”, który powinien w nim mieć miejsce. Proboszcz z Ars w różny sposób podchodził do poszczególnych penitentów. Ten, kto przychodził do jego konfesjonału, pociągnięty wewnętrzną i pokorną potrzebą Bożego przebaczenia odnajdywał w nim zachętę do zanurzenia się w „potoku Bożego miłosierdzia”, który porywa ze sobą wszystko swym impetem. A jeśli ktoś był zgnębiony myślą o swej słabości i niestałości, lękając się przyszłych upadków, Proboszcz ujawniał mu Boży sekret słowami wzruszającego piękna: „Dobry Bóg zna wszystko. Jeszcze zanim się wyspowiadacie, już wie, że będziecie nadal grzeszyć, a mimo wszystko wam przebacza. Jakże wielka jest miłość naszego Boga, która posuwa się aż do chęci zapomnienia o przyszłości, żeby nam przebaczyć!”[25] Natomiast tym, którzy oskarżali się w sposób obojętny i niemal nieczuły swymi własnymi łzami przedstawiał poważne i bolesne dowody, jak bardzo postawa taka była „wstrętna”: „Płaczę, bo wy nie płaczecie”[26]- mówił. „Gdyby chociaż Pan nie był tak dobry! Ale jest tak dobry! Trzeba być barbarzyńcą, żeby tak się zachowywać wobec tak dobrego Ojca!”[27]. Sprawiał, że w sercach ludzi obojętnych rodziła się skrucha, zmuszając ich do dostrzeżenia na własne oczy cierpienia Boga z powodu grzechów, niemal „ucieleśnionego” na twarzy spowiadającego ich kapłana. Tym natomiast, u których dostrzegał pragnienie i zdolność do głębszego życia duchowego, otwierał głębię miłości, wyjaśniając trudne do wyrażenia piękno możliwości życia zjednoczonego z Bogiem, w Jego obecności: „Wszystko przed Bożymi oczyma, wszystko z Bogiem, by podobać się Bogu ...Jakie to piękne!”[28]. I uczył ich się modlić: „O mój Boże, daj mi łaskę, bym Cię miłował, na ile jest to możliwe, bym Cię kochał”[29].



Proboszcz z Ars potrafił w swoim czasie przekształcać serce i życie tak wielu osób, gdyż udało się mu ukazać im miłosierną miłość Pana. Także w naszych czasach potrzebne jest podobne przepowiadanie i świadectwo prawdy miłości: Bóg jest miłością (1 J 4,8). Przez sakramenty i słowo swego Jezusa Jan Maria Vianney potrafił budować swój lud, pomimo, że często drżał, przekonany o swojej osobistej niewystarczalności, tak bardzo że wiele razy chciał zrezygnować z kierowania parafią, bo czuł się niegodny. Mimo to przykładnie posłuszny zawsze pozostawał na swoim stanowisku, gdyż pożerała go apostolska pasja o zbawienie dusz. Starał się całkowicie przystawać do swego powołania i misji, poprzez surową ascezę: „Wielkim nieszczęściem dla nas proboszczów – ubolewał święty - jest to, że dusza wpada w stan odrętwienia”; rozumiał przez to niebezpieczne oswojenie się duszpasterza ze stanem grzechu czy indyferentyzmu, w którym żyje tak wiele jego owieczek[30]. Powściągał ciało, przez czuwania i posty, aby nie stawiało przeszkód jego kapłańskiej duszy. Nie unikał umartwienia siebie dla dobra powierzonych mu dusz oraz by przyczynić się do wynagrodzenia tak wielu grzechów wysłuchanych na spowiedzi. Wyjaśniał współbratu w kapłaństwie: „Powiem tobie jaką mam receptę: daję grzesznikom niewielką pokutę, a resztę czynię za nich sam”[31]. Ponad konkretne pokuty którym poddawał się Proboszcz z Ars ma dla nas wszystkich znaczenie istota jego nauczania: dusze zostały nabyte drogocenną krwią Chrystusa zaś kapłan nie może poświęcić się ich zbawieniu, jeśli odmawia osobistego uczestnictwa w „wielkiej cenie” odkupienia.

We współczesnym świecie, podobnie jak w trudnych czasach Proboszcza z Ars trzeba, żeby kapłani wyróżniali się w swoim życiu i działaniu mocnym ewangelicznym świadectwem. Słusznie zauważył Paweł VI: „człowiek naszych czasów chętniej słucha świadków, aniżeli nauczycieli; a jeśli słucha nauczycieli, to dlatego, że są świadkami”[32]. Aby nie zrodziła się w nas pustka egzystencjalna i nie została narażona skuteczność naszej posługi, trzeba byśmy się pytali ciągle na nowo: „Czy jesteśmy naprawdę przeniknięci Słowem Bożym? Czy jest ono doprawdy pokarmem, którym się posilamy, bardziej niż chleb i sprawy tego świata? Czy naprawdę je znamy? Czy je miłujemy? Czy troszczymy się wewnętrznie o to Słowo do tego stopnia, aby rzeczywiście odciskało się ono na naszym życiu i kształtowało nasze myślenie?”[33]. Tak jak Jezus powołał Dwunastu, aby z Nim byli (por. Mk 3,14) i dopiero następnie wysłał ich, by głosili Ewangelię, tak i w naszych czasach kapłani są powołani do „przyswojenia” sobie owego „nowego stylu życia”, zapoczątkowanego przez Pana Jezusa, który realizowali właśnie Apostołowie[34].




Właśnie owo przywarcie bez zastrzeżeń do tego „nowego stylu życia” charakteryzowało zaangażowanie duszpasterskie Proboszcza z Ars. Papież Jan XXIII w opublikowanej w roku 1959 z okazji setnej rocznicy śmierci św. Jana Marii Vianneya encyklice Sacerdotii nostri primordia, przedstawiał jego ascetyczny charakter, zwracając szczególną uwagę na zagadnienie „trzech rad ewangelicznych”, uznanych za konieczne także dla kapłanów: „Jeśli dla osiągnięcia owej świętości życia, rady ewangeliczne nie są nakazane mocą samego stanu duchownego, to jednakże służą im one, podobnie jak wszystkim wiernym, jako normalna droga do osiągnięcia chrześcijańskiego uświęcenia”[35]. Proboszcz z Ars potrafił żyć „radami ewangelicznymi” w sposób stosowny do swego stanu kapłańskiego. Jego ubóstwo nie było takie jak zakonnika czy mnicha, lecz takie, jakiego wymaga się od księdza: pomimo zarządzania znacznymi sumami pieniędzy (pamiętajmy, że bardziej majętni pielgrzymi interesowali się jego dziełami charytatywnymi), wiedział, że wszystko ofiarowano jego kościołowi, ubogim, sierotom, dziewczętom z jego „Providence”[36] i rodzinom najuboższym. Dlatego „był bogaty, by dawać innym, a bardzo ubogi dla siebie”[37]. Wyjaśniał: „Mój sekret jest prosty: dawać wszystko i niczego nie trzymać dla siebie”[38]. Kiedy miał puste ręce, zwracającym się do niego ubogim mówił zadowolony: „Dziś jestem biedny, tak jak wy, jestem jednym z was”[39]. Mógł w ten sposób stwierdzić u kresu życia z całkowitym spokojem: „Nie mam już nic (...). Dobry Bóg może mnie teraz wezwać kiedy zechce!”[40]. Również jego czystość była taką, jakiej wymaga się od księdza dla jego posługi. Można powiedzieć, że była to czystość właściwa dla tego, który habitualnie powinien dotykać Eucharystii i habitualnie patrzy na nią z całą żarliwością serca i z tą samą żarliwością daje ją swoim wiernym. Powiadano o nim, że „w jego spojrzeniu jaśniała czystość” a wierni dostrzegali to, gdy zwracał się ku tabernakulum oczyma zakochanego[41]. Również posłuszeństwo św. Jana Marii Vianeya wyrażało się całkowicie w pełnym przylgnięciu do codziennych wymogów swej posługi. Znana jest historia, gdy był dręczony myślą o swojej nieadekwatności do posługi parafialnej i chęcią ucieczki „by opłakiwać samotnie swe biedne życie”[42]. Jedynie posłuszeństwo i pasja zbawienia dusz zdołały go przekonać, by pozostał na swym miejscu. Sobie i wiernym wyjaśniał: „Nie ma dwóch dobrych sposobów służenia Bogu. Jest tylko jeden jedyny: służyć Jemu tak, jak On chce, by Mu służono”[43]. Wydawało się mu, że złota reguła życia posłusznego jest następująca: „Czynić jedynie to, co może być ofiarowane dobremu Bogu”[44].

W kontekście duchowości karmiącej się praktyką rad ewangelicznych cieszę się, że mogę skierować do kapłanów, w tym dedykowanym im roku szczególną zachętę: by potrafili pojąć nową wiosnę, którą Duch rozbudza w naszych dniach w Kościele, nie na poślednim miejscu poprzez nowe ruchy kościelne i nowe wspólnoty. „Duch jest różnorodny w swoich darach...Tchnie tam gdzie chce. Czyni to nieoczekiwanie, w miejscach nieoczekiwanych i w formach wcześniej niewyobrażalnych... ale ukazuje nam także, że działa On mając na względzie jedno Ciało i że działa w jedności jedynego Ciała”[45]. Pod tym względem ważna jest wskazówka dekretu Presbyterorum ordinis: „Badając duchy, czy pochodzą od Boga, (kapłani) niech w duchu wiary odkrywają różnorodne charyzmaty świeckich, zarówno małe jak i wielkie, niech je z radością uznają, z troskliwością popierają”[46]. Dary takie, które popychają wielu do doskonalszego życia duchowego mogą przynieść korzyść nie tylko wiernym świeckim, ale i samym szafarzom. Z komunii między kapłanami a charyzmatami może rzeczywiście wypływać „cenny impuls do odnowionego zaangażowania Kościoła w głoszenie Ewangelii nadziei i miłości i dawanie jej świadectwa we wszystkich zakątkach świata”[47]. Chciałbym też dodać, odwołując się do adhortacji apostolskiej Pastores dabo vobis papieża Jana Pawła II, że posługa kapłańska ma radykalną „formę wspólnotową” i może być wypełniona tylko w komunii kapłanów ze swym biskupem[48]. Trzeba, aby ta komunia między kapłanami a także ze swym biskupem, mająca swe podstawy w sakramencie święceń i przejawiająca się w koncelebracji eucharystycznej, wyrażała się w różnych konkretnych formach rzeczywistego i afektywnego braterstwa kapłańskiego[49]. Tylko w ten sposób kapłani będą umieli żyć w pełni darem celibatu i będą zdolni do sprawiania, by rozkwitały wspólnoty chrześcijańskie, w których powtarzane są cuda pierwszego przepowiadania Ewangelii.

Dobiegający końca rok św. Pawła kieruje także naszą myśl ku Apostołowi Narodów, w którym jaśnieje przed naszymi oczyma wspaniały wzór kapłana, całkowicie „oddanego” swej posłudze. Jak pisze: „miłość Chrystusa przynagla nas, pomnych na to, że skoro Jeden umarł za wszystkich, to wszyscy pomarli” (2 Kor 5,14). Dodał jeszcze: „za wszystkich umarł po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał” (2 Kor, 5,15). Jaki lepszy program można by zaproponować kapłanowi starającemu się o rozwój na drodze doskonałości chrześcijańskiej?




Drodzy kapłani, uroczystości 150 rocznicy śmierci św. Jana Marii Vianneya następują bezpośrednio po dopiero co zakończonych obchodach 150 rocznicy objawień w Lourdes (1858). Już w 1959 r. papież Jan XXIII zauważył: „Krótko przed zakończeniem przez św. Proboszcza z Ars pełnego niebiańskich zasług życia, w innej okolicy Francji ukazała się Ona niewinnej i pokornej dziewczynce, by przez nią macierzyńskim upomnieniem wezwać ludzkość do modlitwy i chrześcijańskiej pokuty; a dostojny Jej głos, do dziś poruszający dusze mimo upływu wieku, dźwięczy długo i szeroko jakby w nieskończoność. W rzeczy samej czyny i słowa kapłana, wyniesionego do czci Świętych, którego setną rocznicę obchodzimy, jakby jakimś uprzedzającym niebiańskim światłem oświetliły nadprzyrodzone prawdy, które objawione zostały w grocie w Lourdes niewinnej dziewczynce. On sam żywił wielkie nabożeństwo do Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Dziewicy, w r. 1836 poświęcił kościół parafialny Maryi Niepokalanie Poczętej, a w r. 1854 uczuciami najgłębszej czci i radości witał dogmat katolicki, który tę prawdę nieomylnym orzeczeniem zdefiniował”[50]. Święty Proboszcz zawsze przypominał swoim wiernym „Jezus Chrystus, dawszy nam wszystko, co mógł nam dać, pragnie nas jeszcze uczynić dziedzicami tego co ma najcenniejsze, to znaczy swojej Najświętszej Matki”[51].

Najświętszej Dziewicy zawierzam ten rok kapłański, prosząc Ją by wzbudziła w duszy każdego kapłana wielkoduszne odnowienie owych ideałów całkowitego oddania się Chrystusowi i Kościołowi, które inspirowały myśl i działanie Świętego Proboszcza z Ars. Swym żarliwym życiem modlitwy i gorącą miłością Jezusa Ukrzyżowanego Jan Maria Vianney posilał swe codzienne bezwarunkowe powierzenie się Bogu i Kościołowi. Oby jego przykład wzbudził w kapłanach owe tak bardzo dziś jak i zawsze potrzebne świadectwo jedności z biskupem, między sobą oraz z wiernymi świeckimi. Niezależnie od istniejącego w świecie zła, zawsze rozbrzmiewa jakże aktualne słowo Chrystusa do swoich apostołów w Wieczerniku: „Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16,33). Wiara w Boskiego Nauczyciela da nam siłę, byśmy z ufnością spoglądali w przyszłość. Drodzy kapłani, Chrystus na was liczy. Idąc za przykładem Świętego Proboszcza z Ars, pozwólcie się Jemu zdobyć a staniecie się również wy, we współczesnym świecie posłańcami nadziei, pojednania i pokoju!



Z moim Błogosławieństwem Apostolskim

W Watykanie, dnia 16 czerwca 2009 roku



BENEDICTUS PP. XVI



[1]. Ogłosił go takim Papież Pius XI w roku 1929

[2]. „Le Sacerdoce, c'est l'amour du coeur de Jésus” ( w: B. Nodet, Le curé d'Ars. Sa pensée – Son coeur. Présentée par l'Abbé Bernard Nodet, éd. Xavier Mappus, Paris 1995, p.5). Dalej: Nodet. Wyrażenie to cytuje także Katechizm Kościoła Katolickiego, n. 1589.

[3] NODET, s. 101

[4] Ibid, s. 97

[5] Ibid., s. 98-99

[6] Ibid, s. 98-100.

[7] Ibid, s. 183

[8] MONNIN A., Il Curato d’Ars. Vita di Gian-Battista-Maria Vianney, vol. I, ed. Marietti, Torino 1870, 122

[9] Por. Lumen gentium, 10

[10] Presbyterorum ordinis, 9

[11] Tamże

[12] “Kontemplacja jest spojrzeniem wiary, utkwionym w Jezusa Chrystusa. «Wpatruję się w Niego a On wpatruje się w mnie» mówił w czasach swego świętego proboszcza wieśniak z Ars, modląc się przed tabernakulm” (Katechizm Kościoła Katolickiego n. 2715).

[13] NODET, s. 85

[14] NODET, s. 114

[15] Ibid., s. 119

[16] Por. MONNIN A., dzieło cytowane II, ss. 430 nn

[17] NODET, s. 105

[18] Ibid., s. 105

[19] Ibid., s. 104

[20] Monnin A., dzieło cytowane II, s. 293

[21] tamże, II, s. 10

[22] NODET, s. 128

[23] Ibid., s. 50

[24] Ibid., s. 131

[25] Ibid., s. 130

[26] Ibid., s. 27

[27] Ibid., s. 139

[28] Ibid., s. 28

[29] Ibid., s. 77

[30] Ibid., s. 102

[31] Ibid., s. 189

[32] Evangelii nuntiandi, 41.

[33] BENEDYKT XVI, Homilia podczas Mszy św. Krzyżma, 9.04.2009

[34] por. BENEDYKT XVI, Przemówienie do Sesji Plenarnej Kongregacji ds. Duchowieństwa, 16.03.2009

[35] P.I.

[36] Nazwał tak dom, gdzie sprawił, że przyjmowano ponad 60 porzuconych dziewcząt. Aby go utrzymać, był gotów na wszystko “Podjąłem wszelkie wyobrażalne kroki” – mawiał ze śmiechem (NODET, s. 214)

[37] NODET, s. 216

[38] Ibid., s. 215

[39] Ibid., s. 216

[40] Ibid., s. 214

[41] Por. Ibid., s. 112

[42] Por. Ibid., ss. 82-84; 102-103

[43] Ibid., s. 75

[44] Ibid., s. 76

[45] BENEDYKT XVI, Wigilia Zesłania Ducha Świętego, 3.06.2006

[46] N.9.

[47] BENEDYKT XVI, Przemówienie do Biskupów przyjaciół Ruchu Focolari i Wspólnoty św. Idziego, 8.02.2007

[48] Por. n.17.

[49] por. JAN PAWEŁ II. Adhort. Ap. Pastores dabo vobis, 74

[50] Encyklika Sacerdotii nostri primorida, 1959

[51] NODET, s. 244.


© Copyright 2009 - Libreria Editrice Vaticana